عشق در هر گوشه ای افسانه ای خواند زمن

استادی می‌گفت همین که قلم به دست بگیری و شروع کنی به نوشتن یعنی داری خودت را می‌نویسی. فرق نمی‌کند چه چیزی بنویسی یک یادداشت مناسبتی باشد یا یک داستان تخیلی هر چه هست از ذهن تو گرفته شده. می‌گفت یک نویسنده چه بخواهد و چه نخواهد دارد خود افشاگری می‌کند.

راست می‌گوید. اصلا داستان نویس‌ها خودشان را می‌نویسند. حالا کمی پیاز داغش را زیاد می‌کنند. کمی خاطراتشان را پس و پیش می‌کنند. پس خیلی باید خوب زندگی کنند. باید همه‌چیزشان حساب شده باشد. باید خط‌کشی شده زندگی کنند. باید دور خیلی از چیزها را خط قرمز بکشند که مبادا ذهن و فکر و حرفشان خراب شود.

استادم فقط نویسنده‌های کله گُنده و سرشناس را نمی‌گفت منظورش من هم بودم که هر روز می‌نشینم و روزم را می‌نویسم.

استادم راست می‌گفت امروز که دفتر روزنوشت‌های خط‌خورده‌ام را برگ می‌زدم. خودم را می‌دیدم که چهار زانو نشسته‌ام و زُل زده‌‌ام به خودم. مثل طلبکارها! هر صفحه‌ از دفترم یک نفر را می‌بینم خیلی وقت‌ها یک دختر لجباز یک‌دنده که حرف حرفِ خودم بوده. خیلی وقت‌ها فقط خودم را می‌دیدم و چه بد که حق را به خودم داده بودم و طرفم را زمین‌گیر کرده بودم و خوش بودم از این پیروزی!

بی‌خیال نمی‌خواهم ریزِ دفتر خاطراتم را اینجا بگویم فقط برایم جالب بود. دفترم را که برگ می‌زنم هر صفحه‌اش عطری دارد که من را پرت می‌کند درست وسطِ گذشته‌ام. جالب است بعضی جاها را با خودکار و تر تمیز نوشته‌ام. بعضی جاها یادم به خدا بوده و حتمن با خودم گفته‌ام کاری که بدون بسم الله شروع شود ابتر است. بعضی جاه‌ها دنیا به کامم بوده و بسم اللهِ روزنوشتم را قورت داده‌ام و خیلی سرخوشانه با خطاطی نوشته‌ام خوشا به بخت بلندم که در کنار منی! بعضی جاها از سهراب نوشته‌ام. هر کجای دفترم که ردپایی شعرهای زیبایی سهراب باشد حالم خوب نبوده!

خوشحالم که همه‌ی روزهایم را تا آنجا که شده نوشتم یکی دوتا از همین دفترها را یکبار سوزاندم و جالب است که در دفتر بعدی نوشته‌ام خانه‌ی خاطراتم آتش گرفت. دفتر خاطراتِ من دفترهای گُل‌گلی فانتزی و خاصی نیستند همین سررسیدهای هستند که عمرشان سررسیده و به کار نمی‌آیند. همیشه چندتایی درون قفسه‌‌ کتاب دارم که دست نخورده‌اند و در نوبت به سر می‌برند. همین روزها قرعه به نام یکی از آنها می‌اُفتد و من چه چیزها که هنوز باید بنویسم!

کافی است که فقط یک ماه خاطرات هر روزتان را بنویسید شیرینی‌اش را که حس کردید، به دلتان که نشست خودتان معتاد نوشتن می‌شوید. امتحانش مجانی است تجربه‌اش را داشته‌ام که می‌گویم.

یک ریز حرف می‌زد. سرم را برد از همه چیز گله داشت از قطع برق و آب، گرمی هوا از هر چه فکر کنید. من هم زمان که میوه‌ها را می‌شستم سرم را به نشانه‌ی تائید تکان می‌دادم. گاهی هم لبخندی می‌زدم که نگوید چقدر بد عنق و جدی ست. همه جایی خانه را برانداز کرد. نگاهش که به میوه‌ها رسید بحث را عوض کرد که تابستان با تمام جذابیتش که آن هم از نظر من ندارد تنها می‌تواند با داشتن میوه‌های خوش مزه‌اش کمی متفاوت‌تر از بقیه‌ی فصل‌ها باشد. والا برای مَنِ تنبل که زمستان، کلاسِ درس حکم پیک نیک را دارد و تنها هدفم از مدرسه رفتن تفریح و فرار از خانه است، زمستان و تابستان فرقی ندارد. هرچند باید گفت هیجانی که سه فصل دیگر برای من دارند یکی از آنها را این روزهای کش‌دار و جهنمی تابستان ندارد. تازه افتخار صاحبِ نمره‌‌های تک شدن آن‌ هم در کلاس خرخوان‌ها که نمره‌های لوس و مامانی ۲۰ و ۱۹را پشت سر هم قطار می‌کنند حس شیرین و هیجانی دارد که باید خودت تک بیاوری تا درک کنی. حالا تابستان قفسی است که نمی‌توانم پرواز کنم. هیجانی ندارد. دل آدم می‌میرد. با این گرمایی بی مزه‌اش چاره‌ای جز خوابیدن زیر باد کولر ندارم. دراز بکشم و با گوشی نازنینم سفر کنم به سراسر دنیا. با چهره‌های مشهور گپ بزنم خوش‌و بشی هرچند کوتاه داشته باشم. حالا در این بین اگر دستم برسد به بشقاب میوه، دلی هم از عزا در می‌آورم.

از حرف‌هایش خسته شده بودم. میوه‌ها را داشتم درون ظرف می‌چیدم. با خودم گفتم همین حالاست که بگویدچرا فقط دو نوع میوه. چرا فقط گیلاس و هلو؟ هلو را که با دستمال خشک می‌کردم با خودم گفتم حتما میوه مورد علاقه‌اش هلو است. این را از رک گویی و پر حر‌فیش می‌گویم. اینکه می دانستم تنبل است اما بلند پرواز. این را از یکی از دوستانم یاد گرفتم شخصیت هرکسی را با توجه به میوه‌ی مورد علاقه‌اش می‌گفت. مثلا من خودم سرگردانم بین میوه‌ها. می‌شود گفت شخصیت من به نوعی سالاد میوه است.

امادر مورد این دوستم حدسم اشتباه است کسی که میوه‌ی محبوبش هلو باشد ارزش زیادی برای رفاقت قائل است نه این دوست من که نه تنها رفیق که برای خانواده هم ارزشی قائل نمی‌شود. شاید میوه‌ی مورد علاقه‌اش گیلاس باشد. این را از غر زدن‌هایش می‌گویم. اینکه فقط طعمِ تلخ زندگی را خوب چشیده و به جای تجربه گرفتن حالا شده‌اند آینه‌ی دق برای او. اما نه از اینکه به راحتی ابراز احساسات می‌کند محال است میوه‌ی محبوبش گیلاس باشد.

اماهیجان زده است. به هر حرف و سخن که خوب است، به در و دیوار هم واکنش نشان می‌داد که به نظرم باید عشق گلابی باشد! گلابی! به خصوص که می‌دانستم زود باور است. و دوستی‌هایش لحظه‌ایست.

بگذریم من ظرف میوه را مقابلش گذاشتم. انتظار داشتم بگوید گلابی ندارید!!! اما نه تنها سوال نپرسیدکه نمی‌دانست هلو و گیلاس را در چشمش بگذارد یا گوشش. انگاردستِ کمی از من ندارد اوهم یه سالاد میوه است. 

اینجا گفته بودم که دریک پست جدا مفصل درباره‌اش می‌نویسم. مجرد که بودم همیشه در حال سفر کردن بودم. از این اردو به آن اردو. این دورهمی دوستانه و سفر تمام نشده برنامه‌ای می‌چیدیم برای سفر بعدی. اینکه کجا برویم؟ چند روزه باشد؟ خیلی وقت‌ها هم خانواده‌ها ساز مخالف می‌زدند و ما دست به دامان اردوهای جهادی یا بسیج یا اردوهای دانشجویی می ‌شدیم. خلاصه به هر ترفندی که بود شیرینی مسافرت دوستانه را نوش جان می‌کردیم.

خیلی از استانها را رفتیم. حتی بعضی از استان‌ها را دوبار یا بیشتر می‌رفتیم. خیلی خوش می‌گذشت. لذت می‌بردیم. از طبیعت‌های سبز یا کویری. از آب و هواهای مرطوب، گرم و خشک، سرد. از فرهنگ‌های مختف که هموطنان با آنها دنیایی متفاوت را ساخته بودند…

اما تمام این زیبایی‌ها را نه نوشتم و نه عکس گرفتم. همیشه دوست دارم دوباره بتوانم به تک تک جاهای که سفر کردم و حالا دست و پا شکسته از آنها می‌دانم سفر کنم. دوباره تمام تصاویر پاک شده و یا تار شده را در ذهنم باز سازی کنم. اگر این گوشی‌های اندورید زمان مجردی ما بود چی می‌شد؟

… برای اولین بار که قسمت شد و با مادرم راهی زیارت حرم امام حسین ^{علیه السلام} شدم از خوشحالی در پوست خودم نمی‌گنجیدم. یکی از دوستانم با همان دست به دامان‌های که قبلا خدمتتان عرض شد با ما همراه شد. سفر خوبی بود. اما هیچ کدام اهل عکس گرفتن و یا نوشتن نبودیم. البته دفترچه‌ یادداشتی همراه داشتم که فقط به ثبت کردن نام مکان‌های که می‌رفتیم بسنده می‌کردم.

ناگفته نماند که هیئت استقبال کننده بعد از بازگشتمان از لحظه لحظه‌ی ورودمان عکس و فیلم گرفتند. حالا که عکس‌ها را نگاه می‌کنم انگار اسیر جنگ تحمیلی بوده‌ایم و از اسارت آزاد شده بودیم.

برای ماه عسلمان هم دوباره قسمت شد که به کربلا برویم. من مثل قبل، فقط در فکر زیارت یا خرید سوغات برای فامیل خودم و همسرم بودم. اصلا به فکر عکس یا نوشتن خاطره نبودم. اما شب آخر به سرمان زد که عکس یادگاری بگیریم یکی از عکاس‌های بین الحرمین با کلی آب و تاب عکسمان را گرفت و گفت نیم ساعت دیگر آمده می‌شود اما هنوز که هنوز است عکسی دست ما را نگرفته.

درست است که ما به فکر عکس نبودیم اما خداروشکر که استقبال کنندگان همیشه آماده بودند و دوباره لحظه‌ لحظه‌ی ورودمان را عکس گرفتند.

جمعه‌ها همه پایه‌اند. همه صبح زود با تلفن پدر راهی می‌شویم. گاهی هم از شب قبل خودمان را دعوت می‌کنیم. باغ بابا را بهترین جای دنیا می‌دانیم. آن را دوست داریم نه فقط به خاطر اینکه باغ پدری است نه چون در زادگاهمان و روستای دوست داشتنیمان است. برای رسیدن به آن تقریبا نیم ساعت با جاده‌ها خاطره سازی می‌کنیم. عکس می‌گیریم. موسیقی ملایمی به خورد گوشهایمان می‌دهیم.

همه ماشینها را به راه نمی‌اندازیم. با کمی ضرب و تقسیم در دو سه تا ماشین جا می‌شویم و به راه می‌افتیم. همین که می‌رسیم مردها که خدا قوتشان بدهد خودشان مشغول می‌شوند. یکی چوب جمع می‌کند و آتش روشن می‌کند.یکی از سرچشمه آب می‌آورد. یکی چادر علم می‌کند. یکی سایبانی بین درخت‌های گردو بنا می‌کند. حصیر پهن می‌کند.

و ما زن‌ها می‌شویم مصداق شعر سهراب که می‌گوید ما هیچ ما نگاه… اگر بچه‌ها بگذارند هم کمی سربه سرشان می‌گذاریم و آنها جواب‌های از قبل آماده‌یشان را تحویل ما می‌دهند.

همه چیز که آماده شد. نوبت مردهاست که بنشینند. تا ما سفره‌ی صبحانه را پهن کنیم. کتری را آب می‌کنیم و روی آتش می‌گذاریم. باغ بدون چای با طعم آتش که مزه نمی‌دهد.بعد از صبحانه چای آتیشی به جانمان می‌نشیند.

مردها بعد از صبحانه بلند می‌شوند یکی دونفر باغ بالایی و بقیه همین جا می‌مانند کمک پدر. ما هم مشغول پختن ناهار می‌شویم. سخت نمی‌گیریم. زیاد خودمان را درگیر این نمی‌کنیم که چی بپزیم. تاس‌کباب یا برای تنوع بساط آشِ دوغ را بپا می‌کنیم. لحظه لحظه‌ی باهم بودنمان را ثبت می‌کنیم. هر دقیقه سلفی می‌گیریم. می‌خندیم. از کار کردن مردها فیلم و عکس می‌گیریم. تمام روز دستمان بند است به لباس عوض کردن بچه‌ها و شستن سر و صورتشان. گاهی کلکسیونی از سنگ‌ها را جمع می‌کنند و دعوا دارند که سنگ‌های من قشنگتر و متنوع‌تر. گاهی مسابقه می‌گذارند که کدامشان بهترین و زیباترین برگ‌ها را جمع می‌کند. دعوایشان می‌شود و ما بزرگترها هم همگی با هم قاضی دادگاه می‌شویم. دست آخر هم حکم ما را کادو پیچ شده پس می‌فرستند و با هم آشتی می‌کنند.همه چیز خوب است به خودمان که می‌آییم غروب جمعه می‌شود. باید برگردیم. اما بابا هر بار به بهانه‌ای می‌گوید حالا زود است یک ساعت دیگر هم بمانیم و ما از خدا خواسته می‌مانیم. خلاصه اینکه جمعه‌ها را با لبخند و کنار هم بودنمان تحویل می‌کنیم…

بعضی از حس ها را باید آدم خودش دریافت کند. خودش لمس کند. خودش هوای بهاری دم صبح باغ را بغل کند. بو بکشد. تازه شود تا بفهمد. فریاد زیبایی طبیعت را فقط باید در دلِ خود ِ طبیعت  شنید و دید. گاهی می‌شود در باغ بود و با خدا بود. گاهی باید دلمان را از دکان مصنوعات جدا کنیم. دل به دل گل‌ها، کوه‌ها ، تپه‌ها و سبزه‌ها بدهیم. باید رقص شکوفه‌ها را در دامن‌ِ بهاری طبیعت از نزدیک ببینیم. ببینیم که خدا بیدار است…مثل سهراب بگوییم در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور مثل خواب دمِ صبح و چنان بی‌تابم که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت بروم تا سر کوه دورها آوایی است که مرا می‌خواند…

برایم خاطرات ماه عسلمان را زنده می‌کند. خاطرات کربلا و بین الحرمین را. انگشترم را می‌گویم. اما امروز نمی‌دانم کجا و چگونه نگین عقیق یمنی‌اش افتاد. قبلا هم یکی دوبار افتاده بود. پیدایش می‌کردم و می‌گذاشتم سرجایش. هر بار به خودم می‌گفتم تا عقیقش گم نشده باید فکری به حالش بکنم.

انگشتر هدیه همسرم است. یکی از همان روزهای که در شهر کربلا بودیم جناب همسر دستم را گرفت و باهم به مغازه‌ی نقره فروشی رفتیم. آدرسش را از رییس کاروان گرفته بود. مغازه یک گوشه‌ی دنج در یکی از بازارهای قدیمی شهر بود. نزدیک حرم. اسمش را نمی‌دانم و این عیب بزرگی است که تازه به آن پی برده‌ام( دریک پست جدا مفصل درباره‌اش می‌نویسم).

 همسرم رو کرد به من و گفت یکی را انتخاب کن. از کدام خوشت می‌آید؟ من که برق رضایت و ذوق‌زدگی از چهره‌ام هویدا بود گفتم: دوست دارم به سلیقه‌ی تو باشد. من عقب می‌ایستم تو برایم انتخاب کن.خیلی زود انگشتری زیبا را انتخاب کرد گفت ببین دوتا قلب دارد و یک نگین قرمز.

تا همین یکی دو ساعت پیش هم نگینش را داشت. اما حالا نمی‌دانم کجا افتاده. همه جا را دنبالش گشته‌ام. زیر کابینت‌ها را چند بار نگاه کرده‌ام. از آشپز خانه می‌آیم سمت هال زیر و روی مبلها را می‌بینم خبری نیست. با فاصله از مبلها روی زمین می‌نشینم. به چشم‌هایم اعتماد نمی‌کنم با دست روی قالی می‌کشم هر کس نداند فکر می‌کند محو زیبایی گل‌های قالی شده‌ام و نمی‌توانم دل از آن بکنم. باخودم می گویم وقتی سر به هوایی بهتر از این نمی‌شود. دوست دارم زمان بایستد و من بتوانم عقربه‌های ساعت را به عقب بکشانم اما نمی‌شود. کسی در ذهنم مدام زمزمه می‌کند حالا همین طور در کارهایت امروز و فردا کن :/

سایه نوشت:انگشترهای من دنیایی تناقضند. هرکدامشان نشان از تیپ شخصیتی متفاوتی دارد. حالا من چه آش شله قلم کاری هستم خدا می‌داند. شاید هم بر می‌گردد به ماه تولدم :)