دیدنت فوت و فن خودش را می‌خواهد. دلم غش می‌رود برای دیدنت، برای دوست داشتنت. می‌بینمت اما چه ناغافل رد می‌شوم از تو و خودم. تورا ندید می‌گیرم و راهم را ادامه می‌دهم. همه را خوب به یاد دارم جز تو. بین خودمان باشد بیماری نادریست، دوست داشتنت که آغشته به فراموشی‌های گاه و بی گاه من است. می‌ترسم از روزی که دیر شده باشد. فاصله‌ها حرف اول را بزنند. زبانشان دراز شده باشد. من مانده‌ باشم و یک همیشه‌ی تلخ. دیر شده باشد که حتی من لعنت بفرستم به آلزایمر که چه آسان معشوقه‌ام را از من گرفت.

امروز در کلاس درس به این نتیجه رسیدم که ۹۰درصد از مردم هند باستان و ایران باستان بهشتی‌اند. به یک نتیجه‌ی دیگری هم رسیدم اینکه باید هرچه به زمان خودمان نزدیکتر می‌شویم با فرهنگ تر و انسانی تر زندگی کنیم اما دقیقا عکس این اتفاق افتاده. این حرف من عمومیت ندارد اما هست. مصداق هم که الی ماشاالله فراوان است. در ایران باستان ربا خواری رایج نبوده، باز پس دادن قرض واجب بوده. ایرانیان باستان در برابر گرسنگی و تشنگی مقاومت نشان می‌دادند نه اینکه از هول گران شدن به سوپری‌ها حمله کنند. دست به احتکار خانگی بزنند. در نظام شاهنشاهی دستور صادر شده بود که هیچ گونه پارچه‌های که بافت کشورهای دیگر است روی میز شاه نباشد یعنی به تبع در کف بازار و در دست مردم هم نباشد. این دقیقا همان حمایت از تولید ملی و کالای ایرانی است. در مورد هند باستان هم مطالب بسیار جالب و جذاب بود مثلا خودت را ذلیل نکن اگرچه فقیر بوده باشی و هیچ مالی را با رقص و غنا و قمار کسب نکن. امروزه در هند یکی از شغلهای پر درآمد رقص و غنا و قمار است. باور کنید جایشان در بهشت است باستان نشینان را می‌گویم.

سایه توی کله‌ات فرو کن همیشه آن چیزی که تو می‌خواهی نمی‌شود.لطفا کمی بزرگ شو!

 خودت را با دست‌بندهای چوبی و مهره‌ای، همان گوگولیجات دخترانه سرگرم نکن!

در و دیوار کتابخانه‌ات را با عکسهای رنگی رنگی شلوغ نکن!

این‌همه گیر رنگها و ست‌های الکی نباش!

دختر، دنیا سخت‌تر، ضمخت‌تر، خشن‌تر، جیغ‌تر، بی‌رحم‌تر، سردتر از آن چیزی‌است که می‌بینی.

خودت را سرگرم می‌کنی، غرق می‌شوی در دریایی که‌ سراب بوده. مغلوب خوبی‌های می‌شوی که خوب نبوده‌اند!

سایه نوشت: خدایا!

                  «  در خطاب تو انگشتهای من ازهوش رفتند.»

یواشکی می‌نویسم:  خدایا بدون تو «دنیا جهنمه محضه، بی تو چه باکم از مردن،نفس فرو بردن عذاب هرلحظه….»

گاهی برای سبک شدن دل، باید بعضی از خاطرات را به دار آویخت. باید گم کرد بعضی از نشانی‌ها را…

سایه نوشت: خدایا حال دلم را تکان بده.  

* دانی که آرزوی تو تنهاست در دلم؟!

سعی کنیم زندگی مدادی داشته باشیم. تا با مرور قاب خاطرات،  آنهایی که آزارمان می‌دهند را به راحتی با پاکن نیست کنیم. زندگی‌ها خودکاری که باشد اشتباهات و خاطرات بد همیشگی‌ است حتی اگر با غلط‌گیر حذفشان کنیم.بازهم جلو چشمانمان هستند. زندگی خودکاری دل را سنگ می‌کند. ریشه‌ی خوبی ‌ها و بد‌ی‌ها را در هم می‌پیچاند.  خوبِ خوبی نمی‌توانی باشی. زندگی‌ات خودکاری که باشد غرور تمام وجودت را بر می‌دارد. فکر می‌کنی همیشه هستی. در خواب غفلت می‌مانی. وقتی بیدار می‌شوی جوهر وجودت تمام شده و یک پوسته‌ی تو خالی بدرد نخور از تو مانده است.  اما در زندگی مدادی می‌دانی با هرکلمه که می‌نویسی به تمام شدن نزدیک‌تر می‌شوی، پس مراقبی که چه می‌نویسی. قدر خودت را بهتر می‌دانی. بدی‌هایت را سعی می‌کنی برطرف کنی. هرروز سعی می‌کنی خوبی‌هایت‌ بچربد به‌ بدی‌هایت. ازهمه‌مهم‌تر مهربانی‌هایت را روی دلت تلنبار نمی‌کنی اما حراجشان هم نمی‌کنی. چون می‌دانی مهمی و باید خوب، خوبی‌هایت و مهربانی‌هایت را خرج کنی.

چه خوش بی‌ مهربانی هر دو سر بی
                                    که یکسر مهربانی دردسر بی ….

سایه نوشت: قدر خودتون رو بدونید/ والسلام :)