عشق در هر گوشه ای افسانه ای خواند زمن

+ چند روز پیش که از مهد آمد ناراحت بود. هم اینکه جواب سلامش را دادم. گفت:

    _ مامان همین الان زنگ بزن به خانم مدیر و بگو زینب دیگه نمیاد کلاس.

    _ چرا؟

شکایت داشت از اینکه می‌خواهد معلم بشود اما مربی‌اش گفته فقط یک بار در روز! با داستان و قصه آرامش کردم. این اخلاقش درست مثل خودم بود. دقیقا خودِ خودِ من !!!

++ یادم می‌آید دوم دبستان معلمم را دوست نداشتم. برای همین بیشتر وقت‌ها سلامش نمی‌کردم. همیشه دنبال یک راه فرار از کلاس بودم. یا کلاس پنجم چون معلمم را دوست داشتم آفتاب نزده آماده بودم. دوران راهنمای جزء بهترین دوران زندگی‌ام حساب می‌شود برایم مهم بود که هر روز خانم عین جدای از همه حال من را می‌پرسد. یا آقای میم هر جلسه برای آوردن عینک‌هایش از دفتر فقط من را صدا می‌کند. برای بقیه این سنگین بود و من این را می‌فهمیدم و بادی به غبغب می‌انداختم که انگار چی شده بود! حسِ از دماغ فیل افتادن داشتم. خاطرات دوران راهنماییم را دوست داشتید  اینجا بخوانید: 1 و 2

 +++ هیچ کدام از معلم‌های دوران دبیرستان را به اندازه‌ی خانم گنجی دوست نداشتم. یک علاقه‌ی دو طرفه که نمی‌دانم از کی شروع شد اما علتش مهربانی خانم گنجی بود. شروع کلاسش با همه‌ فرق می‌کرد بی‌مقدمه درس را نمی‌گفت. برایش مهم بود که از تک‌تک بچه‌ها احوال پرسی کند. حتما باید یکی دو نکته‌ی اخلاقی سر کلاس می‌گفت و ربطش می‌داد به فیزیک. خوب می‌دانم خیلی قدرش را ندانستم. یادم می‌آید یکبارسرِ کوچکترین موضوعی، دو هفته با او قهر کردم. سرکلاسش حاضر می‌شدم اما نگاهش نمی‌کردم و من تا این اندازه بی‌رحمی را در خودم هیچ وقت سراغ نداشتم و ندارم.

خیلی از بی‌توفیقی‌های امروز من برمی‌گردد به همان روزهای که درس می‌خواندم. چه قبل از دیپلم و چه بعد از آن. حالا امروز که زینب نیامده گفت زنگ بزن به مدیر مهد و بگو زینب نمی‌آید و خانم ط را دوست ندارد… برگشتم به گذشته‌ی خودم.

ایشون قهرن با من. سر چی نمی‌دونم :/

یک: با مادرم در آشپزخانه مشغول آماده کردن غذا بودم. خیلی بلند و پشت سرهم صدایم می‌کرد. کمک می‌خواست. وارد اتاق که شدم دیدم نشسته لبه‌ی پنجره‌ی اتاق خواب! گفتم چطوری رفتی بالا؟ گفت: «نمی‌دونم چی‌ شد. اومدم بپرم پایین از تخت یک دفعه پرت شدم بالا!!!».

سعی کردم نخندم. خیلی جدی گفتم: «خب حالا هم سعی کن همون طور که پرت شدی بالا خودت بیایی پایین». گفت: « مامان بخدا نمی‌شه. نمی‌تونم. اصلا دلت میاد دست دخترت بشکنه. مامانا باید کمک کنن به بچه‌هاشون».

ایستادم لبه‌ی تخت دستم را حلقه کردم دور کمرش. دستم رفت روی قلبش. هنوز قلبش تند می‌زند و زندگی می‌بخشد به تک تک لحظات زندگی من. منظم می‌زند مثل تیک تاک ساعت! گاهی فراموش می‌کنم سرم را روی سینه‌اش بگذارم و صدای قلبش را گوش کنم.

همین که دو پایش به زمین رسید. دستت درد نکنه‌ای گفت و دوید سمت حیاط. خندیدم و گفتم مواظب خودت باش. می‌دانم از همان بالا که دستش از همه چیز کوتاه بود داشت برنامه‌ی بعدیش را می‌چید.

دو: معمولا بعد از ظهر‌ها نمی‌خوابم مگر اینکه خیلی خسته باشم که آن هم باید اول زینب را بخوابانم. اما پیش می‌آید که از فرت خستگی همین که دراز بکشم خوابم ببرد. اما خوابیدن من فرصتی می‌شود برای زینب!

امروز وقتی از چُرت نیم ساعته بیدار شدم. دیدم تمام تلاشش را می‌کند که روی فرش را بپوشاند. بی‌تفاوت از کنارش رد شدم دیدم بله اتفاق از آنچه که فکر می‌کردم بزرگتر است. از شیشه شور، شامپو فرش، اسکاج و هر چیزی که فکر کنید کمک گرفته بود. معلوم بود که دوست داشته من متوجه نشوم. حالا چقدر از نیم ساعت را مشغول سابیدن و تمییز کردن فرش بوده را نمی‌دانم.

گفتم: «کمک نمی‌خوای؟». گفت: « مامان چرا این شیشه‌ها را روی کابینت می‌زاری؟ نمی‌گی من بچه‌ام یه وقتی دست گل به آب می‌دم؟»

اولین باری نیست که دست گل‌های اساسی به آب می‌دهد. از حس خیاطی و قیچی کردن لباس‌هایش، از خالی کردن تمام قوری چایی در قابلمه‌ی خورش، آن هم دو سه ساعت قبل از رسیدن مهمان‌ها! از سوزاندن مبل با شمع و هزاران هزار شیرین کاریی دیگر.

سه: بماند که مربی مهداش هم بعضی از روزها با تمام خستگی‌اش می‌گفت: خدا را شکر خیلی بهتر از روزهای اول شده. روز‌های خوبی پیش رو داریم. دوست داشتم همان‌جا بغلش می‌کردم و برای شادی روح خسته‌اش فاتحه‌ای می‌خواندم. می‌گفتم: خداراشکر. من هم به آمدن آن روزها امیدوارم :)

چهار: به هر حال دختر گُل ما هم روزی بزرگ می‌شود و به جای بالا رفتن از طاقچه، پله‌های ترقی را یک به یک بالا می‌رود. به جای سوزاندن مبل افکار و انرژهای منفی را می‌سوازند. به جای آنکه ما بزرگترها را به صف بنشاند و درس بدهد، یک روز واقعا معلم می‌شود. یک روزهم خواستگارهایش صف می‌کشند و تَق تَق به در می‌کوبند…

خدایا طعمِ شیرینِ تمامِ لحظاتِ کودکی دخترِ نازم را به من بچشان !

در مورد وبلاگ نویسی مطالب زیادی خوانده‌ام شما هم با یک سرچ ساده به هزاران هزار مطلب خواهید رسید. بعضی از این مطالب عمر وبلاگ نویسی را با متولد شدن شبکه‌های اجتماعی تمام می‌دانند و فاتحه‌اش را می‌خوانند. اما گروهی معتقدند وبلاگ یک رسانه‌ی همیشه زنده است و با وجود شبکه‌‌ها و پیام رسان هم‌چنان به قوت خود باقی است. که این دست مطالب هم کم نیستند و باید بگوییم جانا سخن از زبان ما می‌گویید.

در جایی خواندم که وبلاگ‌نویسی یکی از بهترین راه‌های یک‌کاسه کردن آموخته‌هاست. مثلاً جمله‌ای می‌خوانی ایدۀ مطلبی در ذهنت جرقه می‌زند؛ حین نوشتن ناگهان می‌بینی که مثل مراسم احضار ارواح هر چیز موافق و مخالفی که دربارۀ آن موضوع می‌دانی پیش چشمت ظاهر می‌شود؛ همین فرآیند کمک می‌کند تا به تدریج ذهن مجموع‌تری داشته باشی، ضمناً این کار تمرینی برای توسعۀ ذهن مصداق‌یاب هم هست…

من با پیشینه‌ای نه چندان طولانی وبلاگ نویسی به این رسیده‌ام که یکی از بهترین راه‌های تمرین نویسندگی داشتن وبلاگ است. خودمانیم وبلاگ مثل یک جزیره امن است. می‌نویسی و سبک می‌شوی. یک دفترچه یادداشت دوست داشتنی.

نوشتن در غیر از وبلاگ برای من دل چسب نیست. وبلاگ یک فضای صمیمی‌تری نسبت به تمام جزیرة‌المجاز دارد. شاید برای من اینطور باشد. از آرامش فضای وبلاگ هم هر چه بگویم کم گفته‌ام. یک چهاردیواری اختیاری دوست داشتنی.

تقریبا هشت سالی است که وبلاگ داشته‌ام و دارم. برای اولین بار با یکی از دوستانم در بلاگفا وبلاگ زدم و مطالب را کپی پیست به خورد وبلاگم می‌دادم. دریغ از یک مخاطب گاهی که خسته می‌شدم دوستم برایم کامنتی می‌گذاشت که یک وبلاگ نویس بمانم. داشتن وبلاگ کلاس داشت اما این کلاس‌ها به من نیامد و به چند ماه نکشید خسته شدم و آن را حذف کردم.

بعد از آن در پرشین بلاگ، و دوباره در بلاگفا وبلاگ زدم اینبار روز نوشت‌های خودم را می‌نوشتم و چون پیش بینی می‌کردم که یک روز به خاطر نداشتن مخاطب همه را حذف می‌کنم تک تک مطالبم را در دفترخاطراتم می‌نوشتم و پیش‌بینی‌ام درست از آب در آمد. گذشت تا کوثربلاگ من را جذب خودش کرد الحمدلله. خیلی از نکاتی که باید یک وبلاگ نویس بداند را از کوثر بلاگ آموختم و تجربه‌های خوبی به عنوان یک وبلاگ نویس بدست آوردم.

در جایی خواندم: من نمی‌توانم یک وبلاگ موفق داشته باشم، اما کمتر از یک کارمند موفق برایش وقت بگذارم. این جمله را نوشته‌ام میان جمله‌ها و پارگراف‌های که انرژی زا هستند. هر چند گاهی با وبلاگم فاصله می‌گیرم و سخت دلتنگش می‌شوم.

دوستان وبلاگ نویسم با خوم گفتم میان این تجربه‌نگاری‌ها نوشتن از خاطرات و تجربه‌های وبلاگ نویسی هم می‌تواند جمع ما کوثربلاگی‌ها را از قبل صمیمانه‌تر کند و هم اینکه راز موفقیت شما را در وبلاگ نویسی بدانم و از آن درس بگیرم. منتظر تجربه‌نگاری‌های با ارزش شما هستیم .

خواستم بنویسم« می‌ارزد که برای ساختن یک رسانه شخصی خوب بکوشیم؛ چرا که می‌توانیم فرصتی برای قدردانی از زحمات دیگران داشته باشیم، از کارهای تازه حمایت کنیم و آدم‌ها را به هم وصل کنیم » اما دیدم السابقون السابقون زیاد است گفتم لااقل در کپی کردنش جزء السابقون باشم.

سوار تاکسی شدم. با من مسافرانش تکمیل شد. ماشین راه افتاد. راننده از طرفداران محسن ابراهیم زاده بود. یک بند تا خود ترمینال زیر گوشمان خواند که: «بزار ببینن کنارمنی، بین همه آدما تو یار منی، تو دوا و پرستارمنی…..علاقه‌ای که به تو دارم دلیه». ریتم آهنگ هنوز هم توی سرم می‌خونه.

جناب راننده نمی‌دانست که با پخش این ترانه داغ دل یکی از مسافرانش را تازه می‌کند. البته شاید داغ دل خیلی‌ها با این آهنگ‌ها تازه می‌شود. این خانم فقط برون گرا بود و تحت تاثیر این ترانه ناخودآگاه شروع کرد به درد و دل کردن با خانمی که بین من و او بود.

من غرق در فضای شیرین مجازی دنبال لایک و کامنت فالورها بودم. درست متوجه حرف‌هایش نشدم. بین راه متوجه شدم که هر دو همکار هستند. از صحبت‌هایشان فهمیدم. صحبت بر سر این بود که چرا به خانم فلانی اضافه کار تعلق گرفته در حالی‌ که اضافه کاری نداشته است. کارمند بیمارستان بودند ولی معلوم نشد کدام قسمت مشغول هستند. نمی‌دانم چه شد که صحبتشان به اینجا رسید. از این جای حرف‌هایشان چشم‌هایم به گوشی دوخته شده بود ولی گوشم به حرف‌های آنها بود. یکی از آنها که حس کردم تحت تاثیر محسن ابراهیم زاده قرار گرفته است گفت:« اِیی، این وسط کی میگه دستت درد نکنه، به خدا خونه را بیشتری با پولم خودم ساختم. امّا بشکنه دستی که نمک نداره». تازه دلم به حالش داشت می‌سوخت. بویی کباب جگر من داشت بلند می‌شد. خیلی حرف‌ها به سینه‌اش مانده بود. شاید غم باد می‌گرفت اگر برای کسی نمی‌گفت. امّا از بس که غُر می‌زد دل من بیشتر به حال شوهرش سوخت. با خودم گفتم بیچاره شوهرت از دست تو چه می‌کشد. فقط انرژی منفی بود. دوست داشت که رفتارش مورد تائید بقیه قرار بگیرد. او حرف بزند و بغل دستیش های های به حال او گریه کند. گیج بودم نمی‌دانستم حق را به او بدهم یا به شوهرش؟

او که می‌گفت من ناخودآگاه متوجه خودم و رفتارم با همسرم شدم. به خودم که رسیدم بندبندِ زندگیم تبصره خورد. تقریباً 99 در صد خودم را صاحب حق می‌دانستم. البته یک صدم از رفتارها و اتفاقات آن‌ها برای ما پیش نیامده بود. شاید اگر من هم جایی او بودم یا همسرم جایی شوهر او بود او را بهتر درک می‌کردم. تازه هر دو عاشق و دیوانه‌ی هم بوده‌اند. با کلی واسطه به هم رسیده بودند. صورتش را ندیده بودم. می‌خواستم برگردم و او را ببینم. من عاشق داستان‌های عاشقانه هستم. حالا با یک لیلی شکست خورده همسفر بودم. دوست داشتم او را ببینم. اما خیلی ضایع بود. من به عشق بعد از ازدواج ایمان دارم. البته منکر عشق‌های قبل از ازدواج نیستم. دوست داشتم مثلا من و همسرم هم قبل از ازدواج عاشق هم می‌شدیم. خانواده‌ها مخالف بودند. من و او خودمان را به آب و آتش می‌زدیم که یا او یا هیچ‌ کس و در جواب همه می‌گفتم پدر عشق بسوزد، من نمی‌توانم از او دل بکنم. دل کندن کار من نیست. اما شنیده بودم که عشق‌های خیابانی عاقبتی ندارند. یادم هست یکی از معلم‌های دوران راهنماییم همیشه می‌گفت :« عشق آبکی » برای همین هیچ وقت گِرد عشق‌های این مدلی نرفتم. امروزه تنوع عشق‌ها زیاد شده مدل مجازی هم الحمدلله فراوان است. مزیتی که این عشق‌ها نسبت به عشق ‌های خیابانی دارند این است که اصلا سن و سال نمی‌شناسد . مهم این است که عاشق شوی بقیه‌ی موارد را هم نداشتی موردی نیست.

در همین فکر‌ها بودم که از ماشین پیاده شدم. درب خانه را که باز کردم. صحنه‌ای را دیدم که شاید هیچ وقت این قدر من را تحت تاثیر قرار نداده بود. همسرم مشغول شستن ظرف‌ها بود. سلام کردم و مثل همیشه با لبخند جواب سلام شنیدم. شاید خیلی از اتفاقات کوچک برای ما عادی شده باشد. اصلا به چشم نیایند. بعضی وقت‌ها خدا می‌خواهد ندیده‌های زندگیت را به چشمت بیاورد.

الحمدلله.

با او که هستم دوست دارم زمان کِش بیاورد و یک ساعت، دو ساعتی که قرار است با هم گَپ بزنیم تمام نشود. از هم بپرسیم چقدر دیگر وقت داریم، هر دو نگاهمان را پهن کنیم روی صفحه گوشی‌ها و بگوییم هنوز وقت هست و هاها بخندیم. بی‌بهانه هر بار یاد آن روز در اتوبوس بیافتیم، حرفمان یکی بشود که “بیچاره آقاهه". دست‌هایمان را مشت کنیم و محکم بکوبیم بهم و بعد از خنده نتوانیم حرف بزنیم.

 در ظرف دوستیمان خیلی اختلاف سلیقه‌ای که با هم داریم دیده نمی‌شود. خیلی به چشم نمی‌آید که گاهی سر بعضی اعتقاداتمان مثل دو خط موازی هستیم و هیچ وقت بهم نمی‌رسیم. گاهی میان این همه تفاوت یکی می‌شویم، دلش می‌گیرد و من می‌شوم هم‌سفره‌ی دلتنگی‌هایش. خیلی وقت‌ها بی‌مقدمه می‌گوید کجایی؟ من می‌خواهم به زیارت شهدا بروم!

آداب دوستی را خوب می‌داند. مثلا می‌داند معین گوش نمی‌دهم همین که سوار ماشینش ‌می‌شوم، چشم بر روی بهترین علاقه‌اش می‌پوشاند و ضبط را خاموش می‌کند. می‌داند هرجایی عکس نمی‌گیرم. اوایل اصرار می‌کرد به سلفی گرفتن‌های یهویی بی‌اندازه اما کم‌کم همه‌چیز حل شد هر بار غیر مستقیم می‌گفتم نه حالا فلان است و بهمان.

… تعداد ‌می‌دانم‌های من هم از او کم نیست…

هم من از او می‌دانم و هم او از من. چیزهای که شاید کوچک‌اند و اصلا به چشم نمی‌آیند اما به احترام رفاقتمان آنها را بزرگ می‌بینیم و رعایتشان می‌کنیم که مبادا ترک بردارد ظرف شیشه‌ا‌ی و روشن دوستیمان.

فیزیک محض می‌خواند. دانشگاه دولتی. استان یزد. دقیق یادم نیست کدام شهرستان بود. هر چه بود تا خودِ شهرکرد کنار هم نشستیم. با تعارف سر پُفک اشی‌مشی بسم‌الله دوستیمان را گفتیم. خشت اول را گذاشتیم. هر دو از پُفک‌های قدیمی و خاطرات کودکیمان گفتیم. موقع خداحافظی شماره‌ام را گرفت. خیلی منتظر تماسش نبودم. زیاد برایم این رفاقت‌ها‌ی بین راهی پیش آمده که همان لحظه‌ی خداحافظی فاتحه‌اش را می‌خوانم. خوب می‌دانم ما آدم‌ها از سر تنهایی گاهی به هر غریبه‌ای ابراز احساسات می‌کنیم. گاهی سفره‌ی دلمان را بی‌مقدمه برایش باز می‌کنیم. این‌بار اما فرق می‌کرد. دو سه روز نگذشته بود که تماس گرفت. مثل یک دوست قدیمی. برای آخر هفته قراری گذاشتیم.

دو نفر بودیم با دو دنیایی متفاوت! با جهانبینی متفاوت! او در کیفش بوف کور صادق هدایت بود و من همان موقع داستان سیستان می‌خواندم. او دغدغه‌اش تمام شدن لاک قرمز و جیغش بود و من قرار گذاشته بودم با اعضای حلقه‌ی صالحین که به سینما برویم. او از شیرینی اردوهای علمی مختلط می‌گفت که قرار است مهمان دانشجوهای تهران باشند و من… .

همه‌ی این‌ها فقط گوشه‌ای از دوستی من با یک دوست خوبِ غیر مذهبی است. خیلی دایره‌ی دوستی‌هایم را محدود نمی‌کنم. تجربه به من ثابت کرده است که هر انسانی با هر دید و هر سلیقه‌ای می‌تواند دوستِ خوبی برایم باشد. دوستی که جایی خالی‌اش را هیچ کس نمی‌تواند برایم پُر کند.