امشب یکی از اجراهای عصر جدید کمی متفاوت‌تر از بقیه بود. خارجی‌ها مهمان برنامه بودند، خارجی از نظر مرز جغرافیایی نه انسانیت. از کشور فلسطین و یمن بودند. شاید در اجرا خیلی هماهنگ نبودند اما به دل نشست اجرای ساده و به گفته‌ی خودشان غیر حرفه‌ایشان. به قول امین حیایی پیامشان را مثلِ زبان فارسی حرف زدنشان رساندند :))
دمِ احسان علیخانی و مادر بزرگش هم گرم با دعای قشنگشان « خدا به زمین گرم بزنه باعث و بانی تمام جنگهای جهان را»
همان شش سال پیش باید کمی با تأمل بیشتری تصمیم می‌گرفتم. کمی، فقط کمی بیشتر فکر می‌کردم. دو دو تا چهار تا می‌کردم بین آنچه که علاقه دارم و آنچه باید انجام می‌دادم. شاید اگر فکر امروزم را داشتم به نتیجه‌ی بهتری می‌رسیدم. اما هر وقت ماهی را از آب بگیری تازه‌است. هیچ وقت برای شروع دیر نیست. تمام سالِ ۹۷ را با خودم کلنجار رفتم که من آدمِ کار اجرایی نیستم. یعنی هستم نه اینکه نباشم اما علاقه و استعدادم در چیز دیگری بوده و است. با مشغول شدن به کار اجرایی فقط و فقط از خودِ واقعی‌ام دور می‌مانم.
دوستی می‌گفت: مگر تَهِ حسابت پُر است که چنین تصمیمی گرفته‌ای، حالا که بازار کار خراب است کمی عاقلانه‌تر تصمیم بگیر. اما من می‌گویم همیشه بازار کار هست و بستگی به تلاش خودمان دارد. از این جنس حرف‌ها زیاد شنیده‌ام. شاید از این بدتر هم بشنوم اما من تصمیم خودم را گرفته‌ام. دوست دارم به کارهای نیمه تمام خودم برسم. وقت بیشتری را برای درسم و کارهای پژوهشی بگذارم. به طور جدی‌تر زبان انگلیسی را دنبال کنم. از همه مهم‌تر بیشتر مادر باشم. مادری خودش یک شغل کامل است. شغلی که با طبیعتِ من و هر زنی سازگار است. شغلی که فرق نمی‌کند دبیر فلان مجموعه باشی یا کارشناس فرهنگی…
برگردیم و به سالی که گذشت نگاهی بیندازیم. نه یک نگاه معمولی کمی عمیق شویم. وقت خداحافظی از سال 97 است. سالی که گاهی فریاد زدیم که از زمانه خسته‌ایم. گاهی چنان خوش خوشانمان بود که از همه حتی خود واقعیمان غافل شدیم. گاهی شب و روزش را به گریه گذراندیم. گاهی هم صدای قهقه‌ی سرخوشیمان تا آسمان بلند بود. گاهی عجولانه تصمیم گرفتیم و خودمان و دنیا را مقصر دانستیم. گاهی هم مهمان صبری بودیم که ما را به نتایج خوبی رساند. گاهی فقط نشستیم و دعا کردیم و نشد و اما گاهی فقط شعار ندادیم که از تو حرکت و از خدا برکت، عمل کردیم.
گاهی ما شرمنده می‌شدیم و عذر خواهی می‌کردیم از خدایی که دید تمام آنچه را که از همه پنهان کردیم و باز هم خدایی کرد و آغوش مهربانیش را برایمان گشود. گاهی هم نه شرمنده شدیم و نه… بماند.
دفتر 97 دارد بسته می‌شود. خوب است قبل از اینکه فاتحه‌ی سال 97 را بخوانیم، برگردیم و نگاهی به دست خط زندگیمان، به تعداد غلط‌های املایی و خط خوردگی‌های که شاید گاهی از عمد و گاهی از سر غفلت است بیندازیم و فکری به حالشان بکنیم.
خلاصه، در همین یکی دو خط
هزاران نقش، هزاران هزار تهی ایستاده در این دنیایی راز دار
مه، تاریکی…. من و گدایی باران … باران ستاره و «خدایی که در این نزدیکی است»*…
*سهراب سپهری
برای سایه خیلی عزیز بود. برایش قصه می‌خواند و او را سیر از محبت مادری می‌کرد. شب که می‌شد درآسمان پر ستاره کودکی نه، نوجوانیش برای او قصه‌ها‌ی خیالی می‌بافت. نردبانی از یکی بود، یکی نبودها می‌ساخت. با او غرق می‌شد در چشمک ستاره‌های که سیاهی آسمان را زیبا می‌کردند. چند سال بعد دیگر او نبود، شدند آنها. حالا سایه مادر دو دختر ناز شده بود. هر دو را به یک اندازه دوست داشت. هنوز که هنوز است همان حس‌ها بین سایه و آنها هست. همان حس‌های قشنگ که حاضر نیست با هیچ چیز عوضشان کند. نمی‌داند جنس حسی که به آنها دارد را با چه کلمه یا جمله‌ای بیان کند. هر چه هست مثل نقاشی با آب رنگ می‌ماند روی بوم سفیدی که انتها ندارد. هنوز هم همانقدر عزیزند و دوست داشتنی. خودشان به تنهایی آلبومی از خاطراتند. سایه با نگاه کردن به آنها ورق می‌زند یک به یک لبخندها و تلخندهای نوجوانیش را. به آنها که نگاه می‌کند از ته دل می‌خندد به تمام غصه‌های که می‌خورد برای تمام هیچ‌های که برایش همه چیز بودند. سایه با آنها خودش را مرور می‌کند.
حالا همین آلبوم خاطرات را دودستی تقدیم دخترش کرده است. خواست که دنیایی کودکیش را با زینب سادات عزیزش تقسیم کند. اما سهم زینب سادات در این تقسیم « از دور نگاهت می‌کنم *» است. باور کنید دست خود سایه نیست چرا دروغ بگویم خب هر چه باشد این عروسک‌ها برای او بوده‌اند و همیشه در ذهنش تکرار می‌شود که برای خودش خواهند ماند. تا به امروز توانسته بود دخترش را قانع کند که وقتی بزرگ شدی با هر دو می‌توانی بازی کنی اما «ناگهان چقدر زود دیر می‌شود**»….
امروز با صحنه‌ای روبرو شد که تمام سیستم عصبی بدنش بهم ریخت. برای یک لحظه هیچ چیز نمی‌دید فقط رد نگاهی را دنبال می‌کرد که بین معصومیت و شیطنت مانده بود. سایه سکوت کرده بود و درمقابل یک نفر یک ریز حرف می‌زد و سعی می‌کرد با زبان کوچکش دل سایه را به دست آورد. سایه نشست، و فقط صحنه‌ی جرم را نظاره می‌کرد. همانطور که به قیافه‌ی آش و لاش عروسک‌های دوست داشتنی‌اش نگاه می‌کرد دو دست کوچ حلقه شدند دورگردنش و صدای که گفت مامان من بنزین بوسم تمام شده.
سایه نوشت: یعنی به زور تونستم موهای عروسکای خوشگلمو مرتب کنم تا بتونم یه عکس ازشون بگیرم. حالا دکمه‌ها و پاپییون لباسشون هیچ هر چی فکر می‌کنم نمی‌تونم سرعت عملش در کندن پاهارو هضم کنم :))))….
*رضا وائلي
**قیصر امین پور