همان شش سال پیش باید کمی با تأمل بیشتری تصمیم می‌گرفتم. کمی، فقط کمی بیشتر فکر می‌کردم. دو دو تا چهار تا می‌کردم بین آنچه که علاقه دارم و آنچه باید انجام می‌دادم. شاید اگر فکر امروزم را داشتم به نتیجه‌ی بهتری می‌رسیدم. اما هر وقت ماهی را از آب بگیری تازه‌است. هیچ وقت برای شروع دیر نیست. تمام سالِ ۹۷ را با خودم کلنجار رفتم که من آدمِ کار اجرایی نیستم. یعنی هستم نه اینکه نباشم اما علاقه و استعدادم در چیز دیگری بوده و است. با مشغول شدن به کار اجرایی فقط و فقط از خودِ واقعی‌ام دور می‌مانم.

دوستی می‌گفت: مگر تَهِ حسابت پُر است که چنین تصمیمی گرفته‌ای، حالا که بازار کار خراب است کمی عاقلانه‌تر تصمیم بگیر. اما من می‌گویم همیشه بازار کار هست و بستگی به تلاش خودمان دارد. از این جنس حرف‌ها زیاد شنیده‌ام. شاید از این بدتر هم بشنوم اما من تصمیم خودم را گرفته‌ام. دوست دارم به کارهای نیمه تمام خودم برسم. وقت بیشتری را برای درسم و کارهای پژوهشی بگذارم. به طور جدی‌تر زبان انگلیسی را دنبال کنم. از همه مهم‌تر بیشتر مادر باشم. مادری خودش یک شغل کامل است. شغلی که با طبیعتِ من و هر زنی سازگار است. شغلی که فرق نمی‌کند دبیر فلان مجموعه باشی یا کارشناس فرهنگی…