قیام ساکتِ حسن، در خود خروشی دارد که مقدمه ی آفرینش قیام حسین است.

قیامی که شاید خیلی ها به امام مهربانی ها خُرده بگیرند.

قیامی که از چشم خیلی از بی بصیرت ها پوشیده مانده است.

قیامی سراسر بغض و تنهایی.

قیامی فریاد گونه، فریادی که بغض شد ودر حسن ماند.

بغض سنگینی که در فریاد حسین فراگیر شد.

بغضی انقلابی…

بغضی در گلویی که می خواست اما نتوانست.

 وقتی عبیدالله بن عباس باشد رد پای صلح هم پیدا می شود.

 وقتی معاویه باشد و تنها ترین سردار، صلح هم انقلابی ترین نرمش تاریخ می شود.

 وقتی یکی دلی نباشد، وقتی بیوفای و بی اعتمادی مد روز باشد حسن تسلیم صلح می شود.

اصلا وقتی نان به نرخ روز باشد مهدی هم باشی تنها ترین سردار می شوی.

 یکه تاز صلح که باشی ، سکوتت شمشیرحسین را به کمال می رساند.

 تنهائیت در ساباط، عاشورایی حسین را رقم می زند.

حسن که باشی….