چرا واژه‌ها را گم می‌کنم. دیوانه می‌شوم از درگیر شدن با ذهن خسته‌ام. آوار می‌شود بر دلم تمام گفته‌های که نگفته‌ام. امروز شکننده‌تر از شاخه‌ی خشکیده‌ی آفتاب خورده‌ام. این طوفان دلتنگی آرامشم را و این سیلاب بی‌قراری قرارم را و این کابوس بی تو بودن خودم را از من گرفته.

سایه نوشت: اجازه، می شود نباشم. باید بمیرم تا شاید دوباره زنده شوم. من به یک مرگ اجباری محتاجم…

ای کاش‌های سایه:  ای کاش خوابی طولانی من را در آغوش بکشد که بیداریش فراموشی باشد. فراموشی یک دنیا، یک نمی‌دانم کجایی که نمی‌دانم چه نام دارد…

ای کاش سایه ‌ها می‌دانستند که همیشه مهربان بودن خوب نیست گاهی ذوب می‌شوی آب می‌شوی. سایه جان، نور آفتاب قاتل مهربانی توست. با تمام ظاهر زیبا و دلفریبش چشمت را می زند که نابودت کند. خودت را دریاب…