داستان که می نویسی خالق می شوی. خالقی که عاشقِ تمامِ مخلوقاتش می شود. طوری که اگر استادِ عزیزت، بگوید نقش های خاکستری را کمتر کن، مخالفت می کنی، چون برای تو سفید و سیاه و خاکستری معنا ندارد.

تو همه را به یک اندازه دوست داری.حتی آن که در گوشه ای از داستانت شاید به چشم هیچ کس نیاید، بود و نبودش در روند داستانت فرقی نداشته باشد، ولی دوست داری که باشد. باید باشد چون، توعاشقِ او هستی…

… عَشِقَني و عَشِقتُهُ….