عشق در هر گوشه ای افسانه ای خواند زمن

سلام به تویی که هرگز نیامدی!

برای تو می‌نویسم برای تو که هرگز نمی‌ایی! برای تو که می‌خوانی و می‌بینی؛ حتما می‌بینی حال این روزهایم را!

چه بی‌تفاوت نسبت به من و حال و روزم رفتی! و من چه بچه‌گانه نمی‌خواهم رفتنت را باور کنم!

آمدی وقتی که منتظرت نبودم، به دلم نشستی، شدی جزئی از زندگیم. رویاهایم را شیرین‌تر کردی. من با بودن تو برای خودم و فرداهایم خیال‌ها بافتم. اما انگار عشقم برایت کافی نبود…

… می‌سوزم در تب از دست دادنت و لرز می‌کنم به خاطر جای خالیت … از همان روزهای اول آمدنت حس می‌کردم برای من نمی‌مانی و چقدر از این حس لعنتی بدم می‌آمد … اما با این همه می‌دانم که هستی و منتظرم می‌مانی …

و من از امروز زینب را محکم‌تر در آغوش می‌گیرم …

سایه نوشت: چند وقت پیش کتاب نامه‌ به کودکی که هرگز زاده نشد، نوشته‌ی اوریانا فالاچی را خواندم. از خواندن بند بند کتاب لذت بردم اما هرچه به آخر کتاب می‌رسیدم انگار گَرد غم می‌پاشیدن روی دلم. دوست دارم دوباره بخوانمش و از همان سطر اول کتاب با کلمه کلمه‌اش اشک بریزم …

مثلا همینطوری دلت بخواهد بنویسی آن هم در وبلاگی که دل و دماغ نوشتن در آن را نداری. حس می‌کنی با آن غریبه شده‌ای. علت را هم نبودن او می‌دانی.

 با خودم می‌گفتم اگر بقیه‌ی جاها هر چه به ذهنم رسید می‌نویسم  و با زدن اینتر جهانیش می‌کنم اینجا فرق می‌کند. مثلا خیلی آدم فوق مثبتی بودم. بیش از حد خوش خیال بودم اینکه می‌گفتم برای خدا می‌نویسم الکی بوده! تازه می‌فهمم توهم اخلاص داشته‌ام!

از نبودنش خوشحالم چون به من _به یک عدد سایه‌_ فهماند که الکی خودش را گُنده کرده بود؛ برای خدا برای خدا تنها وِرد زبانش بود.
… و از صمیم قلبم ناراحتم که نیست. نبودنش اینجا را برای من سرد کرده!

اینجا نفس او بود که قلم نوشتن من را گرم می‌کرد! بیشتر به اصرار او در این خانه ماندم و نوشتم. هنوز هم تشویقم می‌کند به نوشتن در این وبلاگ. اما برای من سخت‌تر از سخت است. ترجیح می‌دهم … .

سایه نوشت: «دلتنگ که می‌شوم می‌خواهم تو را ببینم و سیر تماشایت کنم در آغوش بگیرمت و بوسه بارانت کنم صدایت بزنم و صدایت را بشنوم اما هیچکدام نمی‌شود» نمی‌دونم نوشته از کیه! اما باید بهش بگم جناب این چه حرفیه «هیچ کدام نمی‌شود» ما همچین چیزی نداشتیم و نداریم. برای ما همه‌ی اینها می‌شود :)

امام رضا ^{علیه السلام} در مورد منزلت فرزندشان امام جواد ^{علیه السلام} و مادر مکرمه آن حضرت، به یارانش فرمود: من داراى پسرى شده‌‏ام که همچون موسى ^{علیه السلام} شکافنده دریاهاى علم است و همانند عیسى ^{علیه السلام} مادرى قدسیه و پاکیزه دارد.
امام جواد ^{علیه السلام} در سن کودکی به امامت رسید و هفده سال رهبرى شیعیان را به عهده داشت. ایشان در دوره‌ای به امامت رسیدند که جامعه در عرصه سیاسی و اجتماعی گرفتار چالش‌های عقیدتی بود. دوران امامتِ حضرت با خلافت مأمون و معتصم عباسی مقارن بود.
از آنجایی که امام جواد ^{علیه السلام} در کودکی به مقام رفیع امامت نائل شدند به ایشان شبهه‌های زیادی وارد می‌شد و حضرت با توجه به آیات قرآن هیچ کدام را بدون پاسخ نمی‌گذاشتند. على بن اسباط مى‌‏گوید: روزى به امام جواد ^{علیه السلام} عرض کردم: اى مولاى من! مردم به کوچکى سن شما ایراد مى‏‌گیرند و به این جهت از پذیرفتن امامتتان سر‌ باز مى‏‌زنند. امام در پاسخ فرمودند: چرا آنان این نکته را بر من ایراد مى‏‌گیرند؟ به خدا سوگند! خداوند متعال به پیامبرش ^{صلى الله علیه و آله} فرمود: «قل هذه سبیلى ادعوا الى الله على بصیرة انا و من اتبعنى‏» ؛ «بگو: این راه من است! من و هر کسى که پیرو من باشد، با بصیرت کامل، (همه مردم را) به سوى خدا دعوت مى‏‌کنیم» و غیر از على ^{علیه السلام} در اول اسلام کسى از رسول الله ^{صلى الله علیه و آله} پیروى نکرد و آن حضرت در آن هنگام 9 ساله بود و من هم 9 سال دارم.
همچنین روزى على بن اسباط در دوران کودکى امام جواد ^{علیه السلام} به حضور آن حضرت شرفیاب شد. او مى‏‌گوید: من دقیقاً به قد و قامت آن بزرگوار خیره شده و قیافه و حرکات و سکناتش را زیر نظر داشتم تا در موقع مراجعت، شکل و شمایل امام جواد ^{علیه السلام} را بهتر براى یارانم در مصر نقل کنم. درست در همین هنگام که با این اندیشه به او نگاه مى‏‌کردم، آن حضرت نشست و رو به سوى من کرده و گفت: «اى على بن اسباط! خداوند کارى را که در مسئله امامت کرده، همانند کارى است که در مسئله نبوت انجام داده است. گاهى در قرآن مى‏فرماید: «و آتیناه الحکم صبیا» ؛ «ما به یحیاى پیامبر ^{علیه‌السلام} در دوران کودکى فرمان نبوت دادیم.» و گاهى در مورد انسان‌ها مى‏‌فرماید: «حتى اذا بلغ اشده و بلغ اربعین سنة‏» ؛ «تا زمانى که به کمال قدرت و رشد عقلى برسد و به چهل سالگى بالغ گردد.» با توجه به این آیات همانگونه که ممکن است ‏خداوند متعال حکمت را به انسانى در کودکى بدهد، در قدرت اوست که آن را در چهل سالگى بدهد». به این ترتیب هر گونه شک و شبهه را در مورد امامتش از ذهن شیعیان زائل می‌نمودند.
امام در سن 25 سالگى و در عُنفوان جوانى به دستور معتصم عباسى و توسط همسر بى‌‏وفایش ام‌الفضل، دختر مأمون خلیفه‌ی عباسی در شهر بغداد به شهادت رسید. مأمون با اهدافی کاملاً سیاسی و نیرنگ کارانه و به دلیل این‌که با قتل امام رضا ^{علیه السلام} دچار بدنامی و تزلزل شده بود، دختر خود، ام الفضل، را به همسری امام جواد ^{علیه السلام} درآورد. به نظر می‌رسد موافقت امام با این ازدواج به خاطر فشاری بوده که مأمون از پیش بر امام وارد کرده بود و هم چنین به خاطر این بود که نزدیکی امام به دربار می‌توانست مانع ترور آن حضرت و یاران برجسته امام توسط عوامل خلیفه باشد.
معتصم با فریب ام‌الفضل، مقصود پلید خویش را عملی ساخت. او با مسموم کردن غذا یا آب آشامیدنیِ حضرت، آن مولای بزرگوار را شهید کرد و جهانی را از فیض وجود آن خورشید عالم تاب محروم ساخت.
پیکر پاک امام جواد ^{علیه السلام} در کنار قبر، امام موسی بن جعفر ^{علیه السلام} در گورستان قریشِ بغداد به خاک سپرده شد. این محل که مزار پاک شهدای علوی و سادات بود، پس از انتقال بدن پاک امام موسی جعفر ^{علیه السلام} از زندان بغداد، کاظمیه خوانده شد و پس از شهادت حضرت جواد ^{علیه السلام} و دفن ایشان در این محل، آن را کاظمین نامیدند.

 فکر می کنید جسمتان جوان‌تر است یا روحتان. به نظر من باید هر چه از سنمان می‌گذرد روحمان جوانتر بشود و جسممان پیرتر!

اما گاهی در مورد خودم قضیه برعکس می‌شود یعنی جسمم را جوانتر می‌بینم. یا کلا آثار جوانی را در خودم نمی‌بینم. دقیقا مثل همین چند روز که گذشت. حس می‌کردم صدای روحم درد دارد. سر و صورتش چروکیده شده بود. موهایش سفید و دستهایش لرزان.

دل و دماغ هیچ کاری را نداشت، هیچ! هرچه تلاش می‌کردم که دستش را بگیرم فایده نداشت.. نازش را می‌کشیدم که تو همه من هستی! تو که از پا در بیایی چیزی و کسی به نام من نمی‌ماند!!!

گوشش بدهکار حرف‌های من نبود… گفتم همه چیز دنیا برعکس شده است. تو باید لباس شوق و امید به زندگی را به من بپوشانی! یعنی من نمی‌توانم حریف این بی تفاوتی‌های چند روزه‌ات بشوم.

از سکوتش بهم ریختم و صدایم را بالا بردم که به « لَقَد خلقنا اِلانسانَ فی کَبَد » ایمان نداری؟ سرش را روی شانه‌ام گذاشت و شروع کرد به گریه کردن.

با همان صدای پردردش گفت: ایمان دارم «من ولی تمام استخوان بودنم درد می کند!».*

سایه نوشت: روحمان در حال حاضر درنوبتِ عملِ جوان سازی به سر می‌برد :)) به نظرتون عمل زیبایی هم انجام بده :)))

*قیصر امین پور

برایم خاطرات ماه عسلمان را زنده می‌کند. خاطرات کربلا و بین الحرمین را. انگشترم را می‌گویم. اما امروز نمی‌دانم کجا و چگونه نگین عقیق یمنی‌اش افتاد. قبلا هم یکی دوبار افتاده بود. پیدایش می‌کردم و می‌گذاشتم سرجایش. هر بار به خودم می‌گفتم تا عقیقش گم نشده باید فکری به حالش بکنم.

انگشتر هدیه همسرم است. یکی از همان روزهای که در شهر کربلا بودیم جناب همسر دستم را گرفت و باهم به مغازه‌ی نقره فروشی رفتیم. آدرسش را از رییس کاروان گرفته بود. مغازه یک گوشه‌ی دنج در یکی از بازارهای قدیمی شهر بود. نزدیک حرم. اسمش را نمی‌دانم و این عیب بزرگی است که تازه به آن پی برده‌ام( دریک پست جدا مفصل درباره‌اش می‌نویسم).

 همسرم رو کرد به من و گفت یکی را انتخاب کن. از کدام خوشت می‌آید؟ من که برق رضایت و ذوق‌زدگی از چهره‌ام هویدا بود گفتم: دوست دارم به سلیقه‌ی تو باشد. من عقب می‌ایستم تو برایم انتخاب کن.خیلی زود انگشتری زیبا را انتخاب کرد گفت ببین دوتا قلب دارد و یک نگین قرمز.

تا همین یکی دو ساعت پیش هم نگینش را داشت. اما حالا نمی‌دانم کجا افتاده. همه جا را دنبالش گشته‌ام. زیر کابینت‌ها را چند بار نگاه کرده‌ام. از آشپز خانه می‌آیم سمت هال زیر و روی مبلها را می‌بینم خبری نیست. با فاصله از مبلها روی زمین می‌نشینم. به چشم‌هایم اعتماد نمی‌کنم با دست روی قالی می‌کشم هر کس نداند فکر می‌کند محو زیبایی گل‌های قالی شده‌ام و نمی‌توانم دل از آن بکنم. باخودم می گویم وقتی سر به هوایی بهتر از این نمی‌شود. دوست دارم زمان بایستد و من بتوانم عقربه‌های ساعت را به عقب بکشانم اما نمی‌شود. کسی در ذهنم مدام زمزمه می‌کند حالا همین طور در کارهایت امروز و فردا کن :/

سایه نوشت:انگشترهای من دنیایی تناقضند. هرکدامشان نشان از تیپ شخصیتی متفاوتی دارد. حالا من چه آش شله قلم کاری هستم خدا می‌داند. شاید هم بر می‌گردد به ماه تولدم :)