سرباز سایبری باشیم اما قبل از آن از سیر تا پیاز سربازی را بدانیم. دوره‌ی آموزشی از خود سربازی مهم‌تر است. اگر خودمان را سرباز سایبری می‌دانیم مدل رو کم کنی مجازی را وارد کارمان نکنیم. پز عالی و جیب خالی را دغدغه مندانه دنبال نکنیم. وقت خودمان را در مسابقه ی کی لاکچری‌تر است تلف نکنیم. از خود خروس‌خوان تا نیمه‌ی شب آنلاین خود مجازیمان نباشیم. نشویم تریبونی برای تبلیغ مصرف گرایی و تجمل گرایی. کمی هم خودمان باشیم.بی‌گدار به آب نزنیم. مجازی چه زمین دشمن باشد چه زمین خودی او را دست کم نگیرید. صیادی است که کمتر صیدی می تواند از دستش فرار کند. مار خوش خط و خالی است که دل هر ظاهر بینی را به خودش قفل می‌کند. قهرمان بتکده ای نشویم که خود واقعیمان را فراموش کنیم. مجازی را مجازی ندانیم گاهی همین غفلت حجابی می‌شود که تو را از خودت و خدایت دور می کند. باور کن مجازی میدان مینی است که باید حواست جمع باشد که نه تنها پا روی مین نگذاری که آنها را خنثی کنی و هم خودت را و هم دیگران را نجات دهی. مجازی آفتی شده که به جان میوه های باورمان افتاده. خدایی می‌کند. ماهم بندگانی شده ایم که اعمالمان را صبح تا شب به او عرضه می کنیم. همه جای زندگیمان را گرفته است. کدبانوی آشپز خانه‌ی مجازی شده‌ایم. شده دفتر خاطرات و آلبوم عکس‌هایمان. شده راز دار دلتنگی‌هایمان. شده ایم هفتاد سی‌های مجازی. کمی هم به خودمان بیایم. مجازی مادرمهربانی نیست که بتوانیم آرامش را در آغوشش دنبال کنیم بهتر است بگوییم زن بابا ایست نامهربان که فقط می‌خواهد تورا سرگرم کند که حقیقت را نبینی. یوسف درونمان را در بازار مجازی ارزان نفروشیم. کمی هم به خودمان بیاییم.