عشق در هر گوشه ای افسانه ای خواند زمن

هیچ کس روی پا بند نیست. همه می‌خواهند هر طور که شده خودشان را به حاج قاسم برسانند. برای مثل منی هم که دستم از مراسماتِ تشییع شهید کوتاه است، با مرور شبکه‌های تلویزیون و با پای دل در تشییع شرکت می‌کنم. الحمدلله که دلی هست!  امروز هم تا خود ساعت ده چشم دوخته بودم به قابِ تلویزیون. هم آه حسرت داشتم و هم پا به پای رهبرم اشک می‌ریختم.

ای کاش شبکه‌ای بود تا سیلِ غمی که در دل‌ها‌ی عاشق به پا شده است را پوشش می‌داد. باید رسانه‌ای باشد که صدای شکسته شدن قلب مو سفیدهای ما را در گوشه گوشه‌ی کشور، به گوش جهان برساند.

نه فقط کشورم! باید رسانه‌ای باشد که این اقیانوس و این بارش مهری که با شهادت حاج قاسم در تمام نقاط جهان به پا شده است را پوشش بدهد. موج در موج، می‌خروشد و جهان یک صدا شده است «لبیک یا حسین»!

از جمعه گوشی‌ها لبریز پیام‌های تسلیت است. اما از میان همه‌ی این پیام‌ها، برای من پیام سمانه چیزِ دیگری بود. رنگ دیگری داشت. غمِ دیگری داشت. چند روز پیش پیام داده بود که برای ما مردم هند دعا کنید. اما حالا از شوکه شدنش می‌گوید، اینکه نمی‌تواند شهادت حاج قاسم را باور کند.

از دلتنگیش برای ایران بارها و بارها گفته است اما این بار جنسِ دلتنگیش فرق دارد. دوست داشت که ایران بود و می‌توانست در تشییع شهید شرکت کند. از من می‌خواست که به جای او شرکت کنم و به شهید سلام بدهم؛ اما من هم دستم از این سفره پر فیض کوتاه است.

می‌گفت: می‌دانی تا اینجا خون حاج قاسم سلیمانی اثر کرده؟

سمانه جان می‌دانم، خوب می‌دانم که گرمای عشق او هر روز دل‌های بیشتری را به هم گره می‌زند، و نزدیک می‌کند. فرق نمی‌کند کجای این کره خاکی ایستاده باشی مهم این است که بخواهی و بشنوی صدای حق را! رازی در این خون است که دنیا را از خواب غفلت بیدار کرده. از امروز دشمن با یک سلیمانی روبرو نیست که هزارن هزار سلیمانی از خونِ حاج قاسم جوانه می‌زند. ایرانِ من مهد سلیمانی‌هاست…

سلام حاج قاسم!

جمعه صبح، ما تصویر رویاهایمان را در خواب می‌کشیدیم؛ خوابی گرم، که در هوایش زندگیمان آب می‌شد*، رود می‌شد، جاری ‌می‌شد. خوابی که لطیف بود. نرم بود. پروانه بود اما یک باره پر کشید و رفت. همین که تمام شد، ما هم تمام شدیم.

قصه‌ی صبح روز جمعه‌ی ما رنگ غروب بود. رنگ خون! هنوز پرده‌ی خواب را از چشمانمان کنار نزده بودیم که این جمله آسمان چشم‌ها را بارانی کرد: حاج قاسم شهید شد…

چه بی‌تفاوت درخواب بودیم فراموش کرده بودیم که چون تویی همیشه بیدار است.  

حالا مات تصویری هستیم که رگ‌هایش در ابدیت می‌تپد. محو لبخند و نگاهی هستیم که در تار و پود همه‌ی ما ریشه می‌دواند.

سلام حاج قاسم!

دیروز همان یکی دو ساعت اول رویاهایمان را پر پر دیدیم! داشتیم خفه می‌شدیم که روضه‌ی عباس آراممان کرد. کم کم گرمی خونت را در رگ‌هایمان حس کردیم. گم شده بودیم در خودمان به یکباره با تو پیدا شدیم. خواب بودیم و بیدار شدیم. به خود که آمدیم دیدیم دلهایمان به دنبالت نمی‌آیند؛ می‌دوند …

چه جوششی دارد خونِ تو، ایران را زنده کرده است…

* برگرفته از شعر یادبود سهراب

یک شب مهمان جامعة‌الزهرا بودیم. نمی‌دانستیم خوابگاه کجاست. دو نفر را فرستادند و قرار شد آنها راه بلدِ ما باشند. افتادند جلو من و تبیان هم پشت سرشان. اول نمی‌دانستیم که هندی هستند. از آنها یکی دو تا سوال پرسیدیم بعد متوجه شدیم که از کشور هند هستند. لهجه‌ی شیرین و خوشمزه‌ای داشتند. مهربانیشان مثل حبه قندی به دلم نشست. کلی باهم حرف زدیم. از همه ‌چیز و همه جا گفتیم. من هم که استاد سوال پرسیدن هستم. از اینکه مجردند یا متاهل؟ ماجرای طلبه شدنشان؟ از خانواده‌هایشان؟ از دلتنگی‌های که شاید دارند؟ و همه‌ی صحبت آنها ختمِ به این می‌شد که عاشق ایرانند. یکی از آنها مادرش عمل داشت و باید بر می‌گشت هند اما غصه‌اش بود که باید از ایران برود.

نمی‌دانم این با هم بودنمان به نیم ساعت کشید یا نه. شماره‌های هم را گرفتیم. حالا جزء دوستان خوبِ من هستند. با سمانه بیشتر در ارتباط هستم و جویایی حالِ هم. آن روز داشتیم در مورد مراسماتِ عزاداری صحبت می‌کردیم. به او گفتم ما داریم از مراسم عزاداری در شهر‌های کشورمان برای هم می‌نویسم و از او خواستم که بنویسد تا شب نشده کلی برایم عکس فرستاد. فارسی تایپ کردن برایش سخت استف برای همین او روی برگه می‌نویسد و برای من عکس می‌فرستد.و تنها کارِ من تایپ کردنِ آنها بود. البته گفته بود می‌نویسد و من باید اصلاحش کنم اما دلم نیامد. قسمتِ اول #تجربه_نگاری دوستِ عزیزِ من را داشته باشید تا بعد :)

هند یک کشور خیلی بزرگ است و فرقه و مذاهب گوناگون در هند زندگی می‌کنند. با وجود این همه فرقه و این همه مذهب، هند یک کشور امن خونده می‌شود. امّا آیا شیعیان در هندوستان می‌توانند عزاداری کنند؟ این سوال به ذهن بیشتر مردمی که هندی نیستند می‌رسد.

باید بگویم بله در کشور هند ما آزادانه می‌توانیم برای امام حسین علیه السلام عزاداری کنیم. نه فقط ما شیعیان که بلکه هندوها، اهلِ سنت، بت‌پرست‌ها، مسیحی‌ها همه در این این عزادری‌ها شرکت می‌کنند.

قبل از اینکه محرم شروع بشود همه برنامه ریزی می‌کنند. مردم در کشور ما عزادرای امام حسین علیه السلام را خیلی احترام می‌کنند. ما خیلی پر شور برای ماه محرم منتظر می‌مانیم. از رجب که امام حسین علیه السلام از مدینه به سمت مکه حرکت می‌کنند از آن موقع دل ما کم‌کم از غم سیدالشهدا پُر می‌شود و ما می‌فهمیم که عزی امام حسین علیه السلام دور نیست.

مردم هند هر چند که فقیر باشند یعنی اگر شیعه‌ای هست که خیلی از احوال مالی خوبی برخوردار نیست باز هم پول جمع می‌کند تا فرش عزای سیدالشهدا را در خانه‌ی خودش پهن کند. و غم حسین و را در خانواده‌ی خودش رایج کند. و مردم را دعوت کند تا ماتمِ(سینه زنی) امام حسین علیه السلام در خانه‌ی ایشان بشود.

در شهر بمبئی مشکل آب هست ولی در ماه محرم در جادّه‌ها در خیابان همه جا سیل آب می‌بینید. مردم پول خرج می‌کنند تا آب برای هر تشنه‌ای که در راه عبور می‌کند بنوشد تهیه کنند. این آب فقط برای شیعه گذاشته نمی‌شود بلکه برای همه‌ی مردم هست چه مسلمان باشند، چه مسیحی ، چه بت پرست و… تا مردم بدانند که این آب و شربت و چای به یاد امام حسین علیه السلام هست که تشنه ایشان را شهید کردند.

همین که گفت بگیر، یک لقمه محبت که این همه تعارف بر نمی‌دارد. بی هوا ذهنم رفت میان تمام خواندنی‌های که تا به حال از عشقِ ارباب خوانده بودم را جستجو کرد. یک لقمه محبت را قبلا کجا خوانده بودم یادم نیست اما، نوشته بود؛ «گفتم: لقمه محبت… . همه، نگاهم کردند.»
بر این باورم که محرم فضای محبت است. این ماه، مهربانی را به وجود همه‌ی انسان‌ها تزریق می‌کند. ناخودآگاه همه با تمام غمی که به دل دارند و با وجود اشک‌های که آرام از روی گونه‌هایشان سرازیر می‌شود، لبخند به لب دارند. همه نسبت به هم مهربانند. این هم از برکت همان لقمه‌های محبتی است که با عشق سید و سالار شهیدان آمیخته شده‌است.
من و تو معنا نمی‌دهد همین که کاری باشد، همه آماده‌اند. آستین همت بالا می‌زنند و غرق در دریایی بیکران عطش محرم توشه‌ی عشق یک‌ساله‌ی‌ خود را می‌بندند.
ماه، ماه می‌شود. محرم می‌شود. محرم‌الحرام دوست‌داشتنی… . محرمی که دل را با حرارت عشق و محبتی خاموش نشدنی، می‌سوزاند. می‌سوزاند تا از تمام ناخالصی‌ها، فقط تلی از خاکستر باقی بگذارد. محرم‌الحرام دلت را سیقل می‌دهد شده با همان لقمه‌های محبتی که متبرکند به نام حسین علیه السلام.
محرم که می‌شود، جهان حسینیه‌ای می‌شود برای برپایی عزای حسین علیه السلام. فرق نمی‌کند کجای این دنیایی خاکی باشی مهم حسینی بودن تو است مهم ایستادنت زیر پرچم عزای حسین است…
امروز داشتم در مورد آداب و رسوم عزاداری‌ها‌ در شهر‌های مختلف می‌خواندم. در هر گوشه از جهان آداب و رسومی خاص برپا است شاید به ظاهر کمی با هم فرق داشته باشند، اما همه در باطن یکی هستند. همین ایران خودمان، آذری‌ها با طشت‌ گذاری، یزدی‌ها با حمل نخل،کاشان با چاووش عزا، ایلامی‌ها با چایینه زنان، زنجانی‌ها با تجمع‌شان در حسینیه اعظم در روز هشتم محرم و رسم‌های دیگر شهرها و روستاهای کشور… . اینکه ما در کدام شهر هستیم و پایبند به کدام آداب و رسوم حکایتی است مفصل. اینکه اگر می‌دانیم در شهر یا روستای محل سکونتمان آدابی خاص وجود دارد که آن جزء بدعت‌های عزاداری است یا قدمی برای اصلاح آن برداشته‌ایم یا نه! اینکه محرم که می‌شود آستین همت بالا می‌زنیم و می‌شویم زینب زمانِ خودمان!
از آداب و رسوم عزداری امام حسین علیه السلام در ماه محرم بنویسیم. از تجربه‌های که داشته‌ایم بنویسیم. تجربه‌های با ارزشتان حکم همان لقمه‌ محبتی را دارد که به عطر حسین علیه السلام آمیخته شده است. همان لقمه‌ی محبتی که نگاه همه به اوست …

در مورد وبلاگ نویسی مطالب زیادی خوانده‌ام شما هم با یک سرچ ساده به هزاران هزار مطلب خواهید رسید. بعضی از این مطالب عمر وبلاگ نویسی را با متولد شدن شبکه‌های اجتماعی تمام می‌دانند و فاتحه‌اش را می‌خوانند. اما گروهی معتقدند وبلاگ یک رسانه‌ی همیشه زنده است و با وجود شبکه‌‌ها و پیام رسان هم‌چنان به قوت خود باقی است. که این دست مطالب هم کم نیستند و باید بگوییم جانا سخن از زبان ما می‌گویید.

در جایی خواندم که وبلاگ‌نویسی یکی از بهترین راه‌های یک‌کاسه کردن آموخته‌هاست. مثلاً جمله‌ای می‌خوانی ایدۀ مطلبی در ذهنت جرقه می‌زند؛ حین نوشتن ناگهان می‌بینی که مثل مراسم احضار ارواح هر چیز موافق و مخالفی که دربارۀ آن موضوع می‌دانی پیش چشمت ظاهر می‌شود؛ همین فرآیند کمک می‌کند تا به تدریج ذهن مجموع‌تری داشته باشی، ضمناً این کار تمرینی برای توسعۀ ذهن مصداق‌یاب هم هست…

من با پیشینه‌ای نه چندان طولانی وبلاگ نویسی به این رسیده‌ام که یکی از بهترین راه‌های تمرین نویسندگی داشتن وبلاگ است. خودمانیم وبلاگ مثل یک جزیره امن است. می‌نویسی و سبک می‌شوی. یک دفترچه یادداشت دوست داشتنی.

نوشتن در غیر از وبلاگ برای من دل چسب نیست. وبلاگ یک فضای صمیمی‌تری نسبت به تمام جزیرة‌المجاز دارد. شاید برای من اینطور باشد. از آرامش فضای وبلاگ هم هر چه بگویم کم گفته‌ام. یک چهاردیواری اختیاری دوست داشتنی.

تقریبا هشت سالی است که وبلاگ داشته‌ام و دارم. برای اولین بار با یکی از دوستانم در بلاگفا وبلاگ زدم و مطالب را کپی پیست به خورد وبلاگم می‌دادم. دریغ از یک مخاطب گاهی که خسته می‌شدم دوستم برایم کامنتی می‌گذاشت که یک وبلاگ نویس بمانم. داشتن وبلاگ کلاس داشت اما این کلاس‌ها به من نیامد و به چند ماه نکشید خسته شدم و آن را حذف کردم.

بعد از آن در پرشین بلاگ، و دوباره در بلاگفا وبلاگ زدم اینبار روز نوشت‌های خودم را می‌نوشتم و چون پیش بینی می‌کردم که یک روز به خاطر نداشتن مخاطب همه را حذف می‌کنم تک تک مطالبم را در دفترخاطراتم می‌نوشتم و پیش‌بینی‌ام درست از آب در آمد. گذشت تا کوثربلاگ من را جذب خودش کرد الحمدلله. خیلی از نکاتی که باید یک وبلاگ نویس بداند را از کوثر بلاگ آموختم و تجربه‌های خوبی به عنوان یک وبلاگ نویس بدست آوردم.

در جایی خواندم: من نمی‌توانم یک وبلاگ موفق داشته باشم، اما کمتر از یک کارمند موفق برایش وقت بگذارم. این جمله را نوشته‌ام میان جمله‌ها و پارگراف‌های که انرژی زا هستند. هر چند گاهی با وبلاگم فاصله می‌گیرم و سخت دلتنگش می‌شوم.

دوستان وبلاگ نویسم با خوم گفتم میان این تجربه‌نگاری‌ها نوشتن از خاطرات و تجربه‌های وبلاگ نویسی هم می‌تواند جمع ما کوثربلاگی‌ها را از قبل صمیمانه‌تر کند و هم اینکه راز موفقیت شما را در وبلاگ نویسی بدانم و از آن درس بگیرم. منتظر تجربه‌نگاری‌های با ارزش شما هستیم .

خواستم بنویسم« می‌ارزد که برای ساختن یک رسانه شخصی خوب بکوشیم؛ چرا که می‌توانیم فرصتی برای قدردانی از زحمات دیگران داشته باشیم، از کارهای تازه حمایت کنیم و آدم‌ها را به هم وصل کنیم » اما دیدم السابقون السابقون زیاد است گفتم لااقل در کپی کردنش جزء السابقون باشم.