اینکه گفته بشه مردم خاطره دارند و یا فلانی ستاره‌ی درخشان در سینمای قبل از انقلاب بوده چیزی را توجیه نمی کند. درست است که خاطره علاقه‌آور است و حس‌های گم شده‌ی یک نفر را برای او زنده می‌کند. امّا علاقه نمی‌تواند ملاک و جهت بخش باشد، چون علاقه‌ها هم خیلی وقت‌ها استاندارد نیست. خواندن شخصی به عنوان ستاره و فرهنگ ساز سینما توسط گروه خاصی ملاک حضور او در عرصه فعالیت نیست. خود سینما فرهنگ است و قطعا ستاره‌های سینمایی ترازِ این فرهنگ نیستند. این که با رفتن ستاره‌ای با احساسات عده‌ا‌ی بازی شود. نشان دهنده‌ی این است سینمای اسلامی از مسیر خودش خارج شده است.

پ.ن:واقعا مرگ جناب ناصر ملک مطیعی که من هیچ کدوم از فیلمای اون را ندیدم باید تا این اندازه مهم باشه که خیلی از اصول رو زیر پا بذاریم. حالا جناب مشایخی و ثریا قاسمی و خیلی های دیگه که در سینمای بعد از انقلاب هم بازی می کنند خیلی کمک شایانی در اعتلای فرهنگ اسلامی ما نکردند. ( البته قصد توهین به هیچ کدوم از این عزیزا رو ندارم).جناب پرویز پرستویی و امثالهم با تمام احترامی که برای شما دارم ولی خوبه کمی تاریخ سینما و علت ممنوعیت حضور جناب ملک مطیعی رو مطالعه کنید. جوسازی به هر بهانه ای و عده ای رو بازی دادند در شأن سینمای کشورم نیست.