عشق در هر گوشه ای افسانه ای خواند زمن

سلام حاج قاسم!

جمعه صبح، ما تصویر رویاهایمان را در خواب می‌کشیدیم؛ خوابی گرم، که در هوایش زندگیمان آب می‌شد*، رود می‌شد، جاری ‌می‌شد. خوابی که لطیف بود. نرم بود. پروانه بود اما یک باره پر کشید و رفت. همین که تمام شد، ما هم تمام شدیم.

قصه‌ی صبح روز جمعه‌ی ما رنگ غروب بود. رنگ خون! هنوز پرده‌ی خواب را از چشمانمان کنار نزده بودیم که این جمله آسمان چشم‌ها را بارانی کرد: حاج قاسم شهید شد…

چه بی‌تفاوت درخواب بودیم فراموش کرده بودیم که چون تویی همیشه بیدار است.  

حالا مات تصویری هستیم که رگ‌هایش در ابدیت می‌تپد. محو لبخند و نگاهی هستیم که در تار و پود همه‌ی ما ریشه می‌دواند.

سلام حاج قاسم!

دیروز همان یکی دو ساعت اول رویاهایمان را پر پر دیدیم! داشتیم خفه می‌شدیم که روضه‌ی عباس آراممان کرد. کم کم گرمی خونت را در رگ‌هایمان حس کردیم. گم شده بودیم در خودمان به یکباره با تو پیدا شدیم. خواب بودیم و بیدار شدیم. به خود که آمدیم دیدیم دلهایمان به دنبالت نمی‌آیند؛ می‌دوند …

چه جوششی دارد خونِ تو، ایران را زنده کرده است…

* برگرفته از شعر یادبود سهراب

 این شاید ریگمارولترین پستی باشه که تا به حال گذاشتم. اما برای خودم مثل یه مسکن آرام بخشه. این چند روزه دلم یه مسافرت یا تعارف دوستانه می‌خواست شاید برای اینکه نباشم اما نمی‌شد که نباشم. تصمیم‌های یهوی زیاد گرفتم، در مورد بعضیاش مثل چی پشیمون شدم اما روش پافشاری کردم. یه جور غد شدن! انگار مریض باشم.

این یکی دوهفته خیلی احساس ضعف داشتم. این احساس ضعف و بی‌حالی باعث شد که درس و بحث هم تعطیل بشه. خیلی از برنامه‌هام عوض شد. بعضی وقت‌ها یه اتفاق‌های باعث می‌شه که از خودت هم دور بشی. یادت بره هدفت چیز دیگه‌ای بود! ناگفته نمونه که خیلی هم زندگیم تعطیل نبود مثلا دو تا کتاب غیر درسی خوندم یا کی دوتا برنامه رو به خاطر قولی که داده بودم انجام دادم!!!

این روزا فکر می‌کردم دنیا پشت به من ایستاده وباهام قهره؛ یه جورایی که انگار دوست داشته باشه اول منو با دستاش خفه کنه و بعد زیر پاهاش له‌م کنه. یه روزای حس می‌کنی صدات رو فقط خودت می‌شنوی، هر چقدر هم صدات رو بالاتر ببری فقط می‌پیچه تو سر خودت. از این روزا برای همه هست. یعنی این جا هم خدا خواسته عدالت رو رعایت کنه حالا یکم مدلش فرق می‌کنه. خیلی وقتا مثل همین چهارشنبه‌ای که گذشت، سرکلاس دلم می‌خواست فقط زل بزنم و بیرون رو نگاه کنم، اما هر بار استاد می‌گفت خانم سایه بیایین تو کلاس…

توی همین روزای درب داغون معجزه هم دیدم و یه بار دیگه ایمان آوردم به خدایی که در این نزدیکی‌ست …

یک: امروز تصمیم گرفتم همه‌ چیز را فراموش کنم. دوباره بسم‌الله بگویم و سعی کنم مثل قبل باشم. نه اینکه مثلا قبلا برنامه‌ی خاصی داشتم و نمره‌ام بیست باشد نه! از این خبرها نیست. اصلا هیچ وقت به این فکر نکردم که مثلا زندگیم یک ریتم خاصی داشته باشد. یک چیزهای عادت‌های ثابت زندگیم هست اما نه اینکه هر روزه باشند. اصلا نمی‌شود. شاید هم بشود و من نمی‌توانم.

دو: زندگی ما آدم‌ها به هم گره خورده. به قول زینب که می‌گوید: “مامان می‌شه منم قاطی حرف شما بشم". زندگی هر کدام از ما هم با همان دایره‌ای که با خانواده و دوستان و آشنایان دور خودمان کشیده‌ایم قاطی شده است. گاهی جدا کردنش سخت است. نمی‌شود گفت اینجا که من ایستاده‌ام زندگی خودم است ببخشید اگر می‌شود شما عقب‌تر یا جلوتر بایستید، اینجا همه‌اش متعلق به من است.

سه: تصمیم گرفته بودم که خاطرات عمره‌ام را به مناسبت این ماه بنویسم، با هشتگ #تجربه_نگاری هنوز ننوشته بودم که کلا کاغذ و قلم را جمع کردم. حالا تازه در یک جایی شاید همین حوالی هم گفته بودم که می‌خواهم میرزا بنویس باشم یا تصمیم داشتم در مشاعره‌آنلاین شرکتی فعال داشته باشم. شاید بی‌تفاوت بگویید “خب حالا که چی؟". این‌ها را گفتم چون شما عضو همان دایره‌ای هستید که من بخشی از دنیایی مجازیم را با شما قسمت کرده‌ام. اینها را هم که نام بردم نقطه‌ی‌ مشترکِ این دنیایی من با شماست .

چهار: خیلی سعی کردم در این یکی دو هفته از برنامه‌های که داشتم عقب نیفتم. نشد، خیلی دستِ خودم نبود. شاید یک روز اصل ماجرا را از ب “بسم‌الله” َش بنویسم. شاید!!!

روزهای هست که آن‌ها را سخت می‌دانیم. سخت باورشان می‌کنیم. همان لحظه که در دلِ این روزها ساعت می‌گذارنیم می‌دانیم که لحظاتی دشوارتر و نفس‌گیرتر هم داشته‌ایم. می‌دانیم که این نیز بگذرد. می‌دانیم اما گاهی باور نداریم.

خدایا شکرت به خاطر همین لحظه!

از کجا شروع شد نمی‌دانم. گرم امتحان‌های پایان ترم بودم. فکر نمره‌! سرم گرم کتاب‌ها! همین کتاب‌ها که حجابند میان من و تو!

به خودم که آمدم دیدم نشسته‌ام سرجلسه‌ی امتحان تو. سخت اما شیرین. غافلگیر شده بودم اما نخواستم مثل شاگرد تنبل‌ها برگه را سفید بگذارم. هر چه می‌دانستم نوشتم. با خطی خوانا!!!

خیالم راحت و دلم جمع تمام مهربانی‌هایت است. خوب می‌دانم برای تو بیشتر از همه تلاش من مهم است نه آنچه روی برگه نوشته‌ام. خوب شد که گذشت و من دل خوش به همین گذر روزگار بودم و هستم :)

تابستان خیلی قشنگ شروع شد. مثل فیلم‌های که نویسنده و کارگردانش مدت‌ها نشسته‌اند تا همه‌ی اتفاقات را با هم همراه کنند، تا بیننده ببیند و لذت ببرد. اما برعکس بیننده می‌گوید همه‌اش فیلم است. چنین چیزی امکان ندارد!

امروز همه‌ی اولین‌ها باهم همراه شدند. اولین روز هفته، اولین روز ماه، اولین روز فصل. شنبه‌ی اتو کشیده و تر و تمییز! اولین روز تابستان. من در آخرین دقایق باقی مانده‌اش، چهار زانو نشسته‌ام روی صندلی. پشت میز ناهار خوری. زیر نور لامپ‌های مهتابی ال ای دی. قهوه‌ی تلخی را به زور چند حبّه قند شیرین می‌کنم. روزم را مرور می‌کنم. شنبه‌ای که می‌توانست آرام باشد اما نبود. حالا می‌خواهم جبران کنم. کمی خاص بدرقه‌اش کنم.دوست داشتم این روز خاص برایم خاص باشد، متفاوت باشد، اما نشد.

 بی‌خیال این روز هم مثل بقیه‌ی روزها گذشت و رفت. رفت تا روز قیامت که ویدیو‌اش را ببینم. اصلا برای ما آدم‌های معمولی روز خاص و غیر خاص نباید فرقی داشته باشد. خدا مراقب روز‌های ساده و دل‌های ما آدم‌های معمولی است. 

سایه نوشت: تابستان خودم را چگونه آغاز کردم؟

بسم‌الله الرحمن الرحیم

با خواندن و آماده شدن برای امتحان پایان‌ترم اصول :/