دیدنت فوت و فن خودش را می‌خواهد. دلم غش می‌رود برای دیدنت، برای دوست داشتنت. می‌بینمت اما چه ناغافل رد می‌شوم از تو و خودم. تورا ندید می‌گیرم و راهم را ادامه می‌دهم. همه را خوب به یاد دارم جز تو. بین خودمان باشد بیماری نادریست، دوست داشتنت که آغشته به فراموشی‌های گاه و بی گاه من است. می‌ترسم از روزی که دیر شده باشد. فاصله‌ها حرف اول را بزنند. زبانشان دراز شده باشد. من مانده‌ باشم و یک همیشه‌ی تلخ. دیر شده باشد که حتی من لعنت بفرستم به آلزایمر که چه آسان معشوقه‌ام را از من گرفت.