آخـر از اینجا نیستم، کاشـــــانه را گم کرده‌ام «تلاش ما در طول زندگی برای این است که به آرامش برسیم» این جمله‌ی آندره موروا را روی مقوایی صورتی با خطی خوانا و ماژیک آبی رنگی نوشته بود و با گل‌های خشک شده تزیین کرده بود. معلوم بود به این جمله ایمان دارد. آرامش خاصی در چهره‌اش بود. بر عکس خیلی از راننده‌های تاکسی که همیشه در حال عجله هستند و حتی پشت چراغ قرمز هم نمی‌توانند یک دقیقه آرام بگیرند. دوست داشتم از او بپرسم این همه آرامش را از همین یک جمله گرفته‌اید؟

همه‌ی ما در زندگی به دنبال آرامش هستیم. کمتر کسی پیدا می‌شود که این موضوع برایش مهم نباشد. اینکه چگونه آرامش داشته باشیم در واقع به باورها و شیوه‌ی زندگی شخصی خودمان برمی‌گردد. راه‌های مختلفی برای به بدست آوردن آرامش بیان شده است؛ که از آنها می‌توان به عشق ورزیدن به دیگران، افراط و تفریط نکردن در باورها، صلح جو بودن، عمیق فکر کردن، بخشنده بودن و از انتقام دوری کردن، شاد زندگی کردن و بسیاری موارد دیگر اشاره کرد. خیلی از افراد برای تزریق آرامش به دنبال نسخه‌های پیچیده شده توسط بزرگان و صاحب نظران می‌روند. اینکه پابلو پیکاسو معتقد بود که آرامشِ کامل تنها در آغوش طبیعت امکان پذیر خواهد بود؛ را سر لوحه زندگی خود قرار می‌دهند و خود را به دامان طبیعت می‌سپارند، بدون اینکه برایشان مهم باشد که پشتوانه‌ی حرف پابلو پیکاسو چه چیزی بوده و یا اینکه آیا خودش به این نسخه عمل کرده است یا نه؟

شاید شعاری باشد اما آرامش، گمشده‌ی زندگی انسان امروز است. برای به دست آوردن آن حاضر است هزارن راه نرفته را برود که گاهی جز سراب نیستند و خود عامل سلب آرامش‌اند. احساس تنهایى و بى‌پناهى، وحشت و اضطراب از آینده‌ای نامعلوم، دلهره و اضطراب از عدم موفقیت در مراحل مختلف زندگى از جمله در تحصیل، شغل، کارو انتخاب همسر و… همه عواملی هستند که آرامش انسان را تهدید می‌کنند. اما اگر بتوان از راه صحیح با این دلهره‌ها برخورد کرد، آرامش بر زندگی انسان حاکم خواهد شد.

شاید بتوان مهم ترین عامل بر هم زدن آرامش را این دانست که انسان تمام هستی خود را محدود به همین دنیایی مادی می‌داند در حالی که اگر ایمان داشته باشد که این دنیا مقدمه‌ای است برای یک زندگی ابدی، همچون مولانا چنین می‌سراید «با هر چه دلم قرار گیرد بی تو، آتش به من اندر زن و آنم بستان». انسان با یاد خدا آرامش می‌گیرد «وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللّهِ» و طعم آرامش واقعی را می‌چشد. در پناه خداوند آرام می‌گیرد. بعد از این می‌تواند به نسخه‌های دمِ‌دستی کسب آرامش رجوع کند. بدون شک چون که صد آید نود هم پیش ماست.