طلبه که شدیم، گمان می‌کردیم شاید بعد از چند سال درس خواندن و دود چراغ‌خوردن، ب­توانیم مبلغ این راه شویم. اما همان ابتدا، همین که رسالت طلبگی را پذیرفتیم باید به خاطر این تصمیم بزرگ به اطرافیان جواب پس می‌دادیم غافل از این که همین سوال و جواب­‌ها، اولین گام‌­های تبلیغ راه روشنی بود که در پیش داشتیم.

-چی شد طلبه شدی؟

-دانشگاه قبول نشدی که رفتی حوزه؟

-پدرت روحانیه؟

-راستی اگه منم بخوام بیام حوزه درس بخونم چه جوریه؟!

حتما شما هم با واکنش‌­های سرشار از تعجب، پرسش، یا حتی اعتراض خانواده و دوستان نسبت به طلبه بودن خود مواجه شده­‌اید. همکلاسی­‌های قدیمی که انتظار داشتند امروز شما را در قامت یک خانم مهندس یا دکتر ببینند، خانم­‌های مسجدی که از خوش­رویی شما با کودکان بازیگوش تعجب می­‌کنند و از خانم‌­های مذهبی جز روی گرفته و سگرمه‌­های در هم چیزی ندیده‌اند. دختر جوان امروزی که یک نیم­روز در کوپه قطار هم­سفرش بودید و سفره دلتان را برای هم باز کردید، وقت خداحافظی با شنیدن طلبه بودن شما، از تعجب، خشکش زده و با هول و ولا زلف پریشانش را زیر روسری مخفی کرده؛ آن‌هایی که در فضای مجازی با جستجوی اسم و رسم طلبگی به صفحه شما رسیده‌­اند و با گپ و گفتی مجازی دو دنیای متفاوت را به هم پیوند زده‌اند. این‌ها همه تجارب تبلیغی و فرصت‌­های ارزشمندی است که با قدم گذاشتن در حوزه علمیه به ما روی می‌­آورند. چه بسیار افرادی که چند خط صحبت دوستانه شما، مسیر زندگی­شان را چرخانده باشد همین اطراف، به یکی از همین حوزه­‌های علمیه سراسر کشور…

راستی، شما خودتان طلبه شدنتان را مدیون کدام دوست و فامیل هستید؟ چه کسی برای اولین بار شما را با فضای حوزه آشنا کرد و چگونه به این خانواده بزرگ پیوستید؟ ماجرای طلبه شدنتان را با هشتگ #چی_شد_طلبه_شدم در شبکه و با کلید واژه چی شد طلبه شدم در کوثر بلاگ منتشر کنید. از بهترین روایت‌ها با تقدیم هدایایی تقدیر خواهد شد.