گاهی باید فرصت بدهیم برای اینکه تمام کسانی که ایمان به بازی خود دارند دستشان برای ما که هیچ برای خودشان رو شود. هرچند به نظر خودشان بهترینند. به نظر خودشان بی مثل و مانند هستند.

هر کدام از ما در زندگی با خیلی ها آشنا شدیم، دوست شدیم، زندگی کردیم، خاطره ساختیم. هر کدام از ما شاید یک روز کسی یا کسانی را در زندگیمان پررنگ کردیم و از او اسطوره ساختیم. اما ناغافل باختیم. اینطور بگویم باخت برای ما نبوده و نخواهد بود. مسلما بازنده‌ی اصلی همان اسطوره است. اسطوره‌ی ساختگی ذهن ما. «بعضی‌ها را باید فقط از دور داشت هرچه به آنها و به زندگی‌شان نزدیک‌تر می‌شوی به همان اندازه از آنها فاصله می‌گیری*». به همان اندازه میفهمی که آنچه می گویند نیستند. زمین تا آسمان فرق است میان او که می‌شناختی و می‌گفتن با آن که می‌بینی. متنفرمی‌شوی…اصلا او که در ذهنت منفور می‌شود هیچ، تو را درگیر رنگ بازی‌هایش میکند و سخت می‌توانی اسطوره‌های یک رنگ را بپذیری.

سایه نوشت: یافتم یافتم فقط متعلق به جناب ارشمیدس نیست. تعریف از خودم نباشد من هم یافتم! یافتم تمام آنچه در ذهنم از او بافتم. گاهی باید گفت من هم می‌فهمم زیر و روهای که بافتی اما نفهمیدی که من دستت را خوانده‌ام.  سعی می‌کنم آدم‌های را که  به هر بهانه‌ای دوستشان دارم، در دورترین نقطه زندگی‌ام قرار دهم. می‌دانم و حق می‌دهم که همه ما انسانیم و ممکن‌الخطا، اما باور کنید در هرلباسی و در هر جایگاهی ما جایز الخطا نیستیم. متاسفم!!!

+دوست دارم فیس تو فیس زل بزنم تو چشماش، سرش داد بزنم بگم بَسِت نیست این همه فیلم بازی کردن یکم خودتو جمع کن لدفاً…

++  در تاریخ  97/10/1نوشته شده در دفتر خاطرات سایه خانوم

* این همان یافته‌ی سایه‌ست :)