هیچ آدمی یک شبه عوض نمی شود. نه خوب‌ها به یکباره از چشم خدا می‌افتند و بدترین می‌شوند. نه معجزه می‌شود و یکی، یک شبه برای ما همان کسی می‌شود که در آرزویش بودیم.
لباس آدم‌ها همیشه ثابت است. نمی‌خواهم بگویم احتمال تغییر نیست. نه! اما هیچ کس نمی‌تواند با اَجی مجی ذهن ما متحول بشود. این نگاه ماست که کاملتر می‌شود. این دیدِ ماست که هر روز لباسی نو به اندام روزگار و آدم‌هایش می‌پوشاند. این نگاه من و تو است که نسبت به آدم‌ها عوض می‌شود. این چشم‌های نیمه‌باز و نشسته در انتظار خواب است، که گاهی هوشیار می‌شوند و همه چیز را همانگونه که هست می‌بینند. خوب است بگویم زینت‌ها و مدل‌ها را کنار می‌گذارند و خودِ جنس واقعیت‌ها را نشان می‌دهند. نتیجه‌اش این می‌شود که همان آدمی که شاید تا دیروز بهترین آدم زندگی ما بود یک شبه شاید بدترین آدمی باشد که تا به حال دیده‌ایم یا برعکس.
 این منم که با ذهنم آدم‌های اطرافم را تصور می‌کنم. من در دفتر نقاشی ذهنم گاهی انسانها را رنگی و زیبا می‌کشم و گاهی سرد و سیاه. این منم که با خوب‌های ذهنم رویا می‌سازم و اگر خوب‌ها همانی نباشند که من خواسته‌ام تمام ساخته‌های ذهنی‌ام را خراب می‌کنم.
آدم‌ها هیچ کدامشان، چیزی که فکر می‌کنیم، نیستند! دیگران به وجود نیامده‌اند که تصورات ما را نسبت به خودشان بسازند. دیگران هم مثل ما! منتظر معجزه از سوی آنها نباشیم.
با خودمان تمرین کنیم که همه را قلباً دوست داشته باشیم اما برای ورودشان به شهر قلبمان آنها از دریچه‌ی عقل و نگاه واقعبینانه عبور دهیم.