سوید ارادت ویژه‌ای به امام زمانش داشت. او از آخرین شهدای دشت کربلاست. نمی‌خواست از قافله‌ی عشق عقب بماند. امامش شهید شده باشد و او هنوز نفس بکشد. نفس کشیدن در هوای که حسین نیست برای او سخت بود و زجرآور. با تن زخمی میان میدان افتاده بود و توان ایستادن نداشت.با نگاهش حسین را جستجو می‌کرد. خون زیادی از بدنش رفته بود. چشمانش سیاهی می‌رفت اما نور امامش را میان آن همه سیاهی خوب می‌دید. شادی کوفیان را بر تن بی‌سر حسین نتوانست تاب بیاورد. با تن زخم خورده روی پا ایستاد. نور حسین بر جانش نشست. نیروی دوباره گرفت. به عشق مولایش شمشیر کشید. نفس نفسش حسین بود. با هر شمشیر خودش را نزدیک‌تر به مولایش حس می‌کرد تا اینکه اذن دخول گرفت. او هم در کاروان شهدای کربلا جا گرفت.

سایه نوشت: سوید‌بن‌عمروخثعی،آخرین کشته‌ی میدان کربلاست. او معروف به سوید بن مطاع است.(انصار‌الحسین،ص۷۷)